قربانی حمله یک ون در تورنتو درباره سیستم قضایی چنین می‌گوید: «ما هیچ مهم نیستیم.»
کتی ریدل می‌خواهد از مسئله‌ای که برایش پیش آمده بگذرد، اما سیستم قضایی او را در زمان نگه داشته است.
او امیدوار است که حداقل دیگر قربانیان جنایات مجبور نباشند آنچه که او و بیش از ده‌ها بازمانده دیگر، و بستگان تحت تاثیرشان، در بدترین حمله تاریخ تورنتو از سر گذرانده‌اند را تحمل کنند.
چهار سال از زمانی که مردی در پیاده روی شلوغی در تورنتو توسط یک ون به ریدل حمله کرد می‌گذرد. او این کار را در اثر عصبانیت حاصل از زنانی کرد که با او ارتباط جنسی برقرار نمی‌کردند. و یا تن به خواسته‌های اینترنتی غیرمعقول او نمی‌دادند.
با این حال این پرونده جنایی هنوز ادامه دارد.
ریدل در مصاحبه اخیر خود گفت: «در هیچ کجای این مسیر واقعا هیچ توجهی به قربانی نمی‌شود. ما اصلا مهم نیستیم.»
این پیرزن ۷۱ ساله یکی از ۲۶ قربانی تراژدی خیابان یونگ در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸ است. ده نفر، هشت زن و دو مرد، در این حادثه جان خود را از دست دادند. دو زن دیگری که توسط این مرد مورد ضرب و شتم قرار گرفته بودند و از ذکر نامش امتناع می‌کردند نیز چند سال بعد درگذشتند. بسیاری دیگر به طرز شدیدی مورد جراحت واقع شدند.
یک قاضی در ماه مارس ۲۰۲۱، الک میناسیان را به اتهام ۱۰ فقره قتل درجه اول و ۱۶ فقره اقدام به قتل مجرم خواند.
قاضی مذکور، آن مولوی، سال گذشته تصمیم گرفت صدور حکم را به تعویق بیاندازد تا زمانیکه قانون مختار بودن قضات در تعیین دوره‌های عدم صلاحیت آزادی مشروط برای چندین قاتل که توسط دادگاه عالی کانادا در سال ۲۰۱۱ تصویب شده بود، اجرا شود.
دادگاه عالی کانادا در ماه گذشته به این مسئله رسیدگی کرد، اما هیچ زمان مشخصی برای حکم نهایی وجود ندارد.
ریدل گفت:
«من واقعا بسم است، این بار را به اندازه کافی تحمل کرده‌ام. می‌خواهم هر طوری که شده از این مسئله کنار بکشم. می‌خواهم زندگی‌ام را به مسیر درست برگردانم و اگر دادگاه در انجام این کار به من کمکی نکند، خودم به تنهایی این کار را انجام خواهم داد.»
او معتقد است که دادگاه به جای منتظر ماندن برای رای دادگاه عالی باید همان یکسال پیش حکم نهایی خود را صادر می‌کرد.
ریدل افزود: «اگر دادگاه عالی گفت که نمی‌تواند کاری بکند، خب، بعدا رای را عوض کنید، اما مجبورمان نکنید که منتظر بمانیم. لطفا اجازه دهید که کار ما با این مسئله همینجا تمام شود.»
دو جلسه گذشته دادگاه میناسیان پشت درب‌های بسته دادگاه مجازی، بدون حضور مردم، رسانه‌ها و حتی یک قربانی برگزار شده است.
اما ریدل گفت:
وکیل پرونده در روز ۴ آوریل با قربانیان تماس گرفته و گفته است که میناسیان در روز ۱۳ ژوئن به یک فقره قتل درجه اول محکوم خواهد شد.
وی گفت که قاتل پس از آن به یک ندامتگاه فدرال فرستاده خواهد شد و سایر موارد در جلسه بعدی بررسی خواهد شد.
دادگاه و وزارت دادستانی کل هر دو اعلام کردند که حکم آن روز در اواسط ژوئن تعیین شده است، اما جزئیاتی از این طرح ارائه نکردند.
ریدل گفت که قرار است اعلام حکم به صورت حضوری اجرا شود و قربانیان این فرصت را خواهند داشت تا در دادگاه درباره تاثیرات این حمله بر خود صحبت کنند.
او افزود: «یکی از انگیزه‌های من برای بهبود شرایط این بود که زمانی در چشمان او نگاه کنم و بهتر درکش کنم. اگر این هم تغییر کند، من خیلی عصبانی خواهم شد.»
دادگاه از این پس منتظر تصمیم دیوان عالی خواهد بود؛ این بدان معناست که ممکن است ماه‌ها یا حتی بیشتر طول بکشد تا این پرونده به نتیجه برسد.
وی گفت:
«من فکر می‌کنم زمان آن فرا رسیده که این کشور در همه سطوح و الزامات قوه قضائیه نگاهی جدی به حقوق قربانی داشته باشد؛ چرا که ظاهرا انگار این آخرین دغدغه مسئولین است.»
ریدل دوست داشت این محاکمه به صورت حضوری برگزار شود، اما به دلیل همه‌گیری در اواخر سال ۲۰۲۰ از طریق پلتفرم Zoom انجام شد.
او می‌گوید: «ما مثل عوامل اضافی یک نمایشنامه یا همچین چیزی هستیم، فقط اینبار حتی در خود نمایش هم حضور نداشتیم، در یک اتاق دیگر بودیم و فیلم را نگاه می‌کردیم.»
ریدل گفت که بابت این تصمیم به دادگاه خرده‌ای نمی‌گیرد، اما با این حال هر روز به دادگاه می‌رفت تا مراحل مختلف جلسه را روی صفحه نمایش اتاقی که برای قربانیان تعبیه شده بود تماشا کند.
او همچنین دوست داشت که دادگاه او را برای اتفاقات پیش‌رو آماده می‌کرد یا حداقل کمک می‌کرد تا راه بهتری برای رسیدگی به حقایق پرونده که مورد توافق هر دو طرف است، پیدا کند.
ریدل هیچ خاطره‌ای از برخورد با وانت این جوان ۲۵ ساله در آن روز ندارد.
وی گفت: «این واقعا جای شکر دارد، واقعا. اما چگونگی با خبر شدن من از اتفاقی که برایم افتاد مثل نفرین است. در جلسه محاکمه هیچگونه آمادگی قبلی برای قربانیان وجود نداشت.»
در روز اول محاکمه، قاضی یک سخنرانی طولانی ارائه کرد که در آن نحوه برخورد هر فرد با ون توضیح داده شد و در صورت مرگ، عکسی از محل قرارگیری نهایی قربانی به تصویر کشیده شده بود. برخی از تصاویر جسد قربانیانی را نشان می‌داد که رویشان با برزنت نارنجی پوشیده شده بود.
او گفت: «این برای من دردناک بود، چه برسد برای خانواده‌ای که کسی را در این حادثه از دست داده است. هیچ ارتباطی وجود نداشت، ما هیچ مشارکتی نداشتیم، هیچ ایده‌ای هم نداشتیم که انتظار چه چیزی را باید داشته باشیم و این رویه باید تغییر کند.»
او متوجه شد که از پشت مورد حمله قرار گرفته و به یک ایستگاه اتوبوس پرت شده است.
این ضربه باعث شکستگی ستون فقرات و دنده‌ها، کتف و لگن او شده است. وی دچار آسیب مغزی جزئی، کبودی شدید و جراحات داخلی شد و پس از آن زندگی خود را با یک حمله جدی افسردگی و سندرم بازماندگی گذرانده است.
او اکنون از واکر برای رفت و آمد استفاده می‌کند.
ریدل با خنده گفت: «اگر از واکر فاکتور بگیریم، من خوبم! اگر نمی‌خندیدم چیزی جز عصبانیت برایم نمی‌ماند.»
چهارمین سالگرد بزرگداشت این حمله، در روز شنبه به صورت یک شب‌زنده‌داری آنلاین برگزار شد؛ اما ریدل تا زمانی که یک روزنامه کانادایی او را در جریان بگذارد هیچ اطلاعی از این مسئله نداشت.
وی گفت: «باز هم می‌گویم، کمی ارتباط، به هر شکلی خوب است.»
با این حال او گفت که قصد ندارد این مراسم را ببیند.
او افزود:
«من با مراسم بزرگداشت هیچ کاری ندارم، به خصوص وقتی مجازی باشد. هیچ احساسی در آن وجود ندارد. با این حال بد نیست که از یادبودهای دائمی چیزی بشنویم.»
ریدل گفت که چند سال پیش سر و صدای زیادی در مورد ساختن نمادی در میدان مل لاستمن، جایی که چندین نفر در آن در روز ۲۳ آوریل جان باختند، به راه افتاده بود. اما او به غیر از یک جلسه با یک کارمند شهرداری چیزی به گوشش نخورده است.
او گفت: «دوست دارم همچین چیزی را قبل از مرگم ببینم.»
سخنگوی شهرداری در این باره گفت که رایزنی با بازماندگان، خانواده‌ها و انجمن‌ها در حال انجام است.
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا و اخبار مهاجرت کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: سی‌تی‌وی
