انتشار در: فوریه 5, 2021
دسته بندی: روانشناسی

داستان‌هایی از وفا‌دارترین دوست بشر که باور کردنش سخت است

زمان دور و درازی است که سگ اهلی آدمیزاد شده اما باز هم باور داستان‌هایی که در مورد عشق سگ به صاحب و کلا وفای سگ به انسان می‌شنویم سخت است

5/5 - (1 امتیاز)

لینک کوتاه :

افرادی که سگ داشته و یا دارند، خیلی خوب می‌دانند هر میزان عشقی که به این حیوان بدهید، همان اندازه را به شما باز خواهد گرداند. حتی در بعضی موارد آنقدر عشق سگ به صاحب او عمیق است که باورش خیلی سخت است.

طبق گزارش رسانه هدهد کانادا، از مواردی که عشق سگ به صاحب خود را نشان می‌دهد و امروزه مورد توجه بسیاری از عموم قرار گرفته، سگی به نام “بونجوک” است که شش روز را جلوی بیمارستان منتظر صاحبش “جمال شنتوک” که در بیمارستان بستری بود، ماند.

وقتی جمال با آمبولانس به بیمارستان آمد سگ تا در بیمارستان آمبولانس را همراهی کرد و همان‌جا بیرون بیمارستان منتظر صاحبش ماند.

طبق آنچه که ماموران امنیتی بیمارستان به خبرنگاران گفته‌اند، این سگ باوفا هر روز حدود ساعت ۹ صبح جلوی بیمارستان می‌آمد و تا غروب آفتاب همان‌جا منتظر می‌ماند و سپس به خانه برمی‌گشت، این حیوان در این مدت هرگز داخل بیمارستان نشد اما هر بار که کسی از بیمارستان خارج می‌شد پوزه‌اش را به سمت او می‌کشید تا چک کند آیا صاحبش است یا نه.

بعد از شش روز که جمال از بیمارستان مرخص شد، لازم به توصیف آن لحظه نیست که این حیوان باوفا چقدر از دیدن صاحب خود خوشحال شد، وقتی که جمال از بیمارستان مرخص شد گفت که او هم خیلی دلش برای بونجوک تنگ شده است. جمال همچنین گفت سگ‌ها موقعیتی ویژه دارند زیرا مردم را خوشحال می‌کنند و به زندگی ما شادی می‌بخشند، این یک حقیقت است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.

این ماجرا اولین داستان وفای سگ به انسان نبوده و نخواهد بود. در ادامه به برخی داستان‌ها در مورد وفای سگ به صاحب اشاره می‌کنیم.

هاچیکو

در سال ۱۹۲۵ سگی به نام هاچیکو از نژاد آکیتا نمونه‌ای از وفاداری حیرت‌انگیز سگ به انسان نشان داد، این سگ بیش از ۹ سال در ایستگاه قطار شیبویا منتظر صاحبش ماند.

صاحب این سگ که شابرو اوئنو نام داشت، به خاطر تدریس در دانشگاه هر روز با قطار به محل کار می‌رفت و هاچیکو عادت کرده بود که هر روز او را تا دم در قطار همراهی کند، اما متاسفانه یک روز اوئنو در محل کارش درگذشت و هرگز به خانه برنگشت اما هاچیکو هر روز راس ساعت خاصی به ایستگاه قطار می‌رفت و منتظر صاحبش می‌ماند، هاچیکو این کار را به مدت ۹ سال و ۹ ماه و ۱۵ روز انجام داد.

پس از مدتی هاچیکو در بین مردم آن شهر معروف شد به گونه‌ای که مردم برایش آب و غذا می‌آوردند، هاچیکو در ۱۱ سالگی مرد ولی بعدها مجسمه‌ای از او به احترام و وفاداری‌اش نسبت به بشر ساخته شد تا همواره این دوست بشر در ذهن مردم باقی بماند.

نگائو

در سال ۲۰۱۶ فردی که به سرعت با آمبولانس به بیمارستان فرستاده شد سگی به نام نگائو داشت که او را تا بیمارستان همراهی کرد و همانجا جلوی بیمارستان منتظر صاحب خود ماند. اما کمی بعد صاحب سگ به دلیل عفونت شدید درگذشت. نگائو به مدت هشت ماه جلوی بیمارستان منتظر ماند و در این مدت برخی کارکنان بیمارستان و رهگذران از او مراقبت می‌کردند. یکی از کارکنان بیمارستان گفت که تا هر وقت این سگ جلوی بیمارستان بماند ما از او مراقبت خواهیم کرد، تا زمانی که نیاز داشته باشد ما محبت را نثارش خواهیم کرد.

فیدو

در نوامبر سال ۱۹۴۱ در شهری محلی به نام بورگو سن لورنتسو در آلمان، آجرسازی که از کنار جاده رد می‌شد یک سگ را دید که کنار جاده رها شده بود. کارلو آن سگ را به خانه برد و تا بهبودی کامل از او مراقبت کرد و سرانجام سرپرستی او را به عهده گرفت و نام او را فیدو (به نام وفادار لاتین) گذاشت.

دو سال بعدی را هر بار که کارلو از ایستگاه اتوبوس برای رفتن به محل کارش استفاده می‌کرد، فیدو او را همراهی می‌کرد و هنگام بازگشت کارلو به خانه نیز همانجا منتظر او می‌ماند.

سال ۱۹۴۳ خانه‌ای که کارلو در آن زندگی می‌کرد توسط هواپیماهای جنگی در جنگ جهانی دوم بمباران شد و کارلو نیز کشته شد. عصر همان روز فیدو در ایستگاه اتوبوس منتظر بازگشت صاحبش بود ولی خبری از او نشد.

پس از آن فیدو به مدت ۱۴ سال هر روز به ایستگاه اتوبوس می‌رفت، به گونه‌ای که گفته می‌شود فیدو این کار را ۵۰۰۰ بار در آرزوی دیدن صاحب خود انجام داده است.

به دستور شهردار این شهر محلی به خاطر وفاداری بی نظیر فیدو مدال طلا به او داده شد. فیدو در ۱۶ سالگی مرد و جسد او را کنار کارلو دفن کردند، مجسمه‌ی برنزی فیدو در میدان اصلی شهر نصب شده است.