چگونه در نقش والدین، با احساسات ناشی از تیراندازی دسته جمعی در مدارس کنار بیاییم؟
کاملا طبیعی است که احساساتی همچون نگرانی، گناه، انزجار، خشم، اندوه و ناامیدی را تجربه کنید. در اینجا به شما می‌گوییم که چطور با این احساسات کنار آمده و از این دوران گذر کنید.
در روزهای گذشته، حداقل ۱۹ کودک و دو بزرگسال در طی حادثه تیراندازی دسته جمعی در مدرسه ابتدایی راب در منطقه یووالدیِ تگزاس کشته شدند. این کشتار همگانی، بیست و هفتمین تیراندازی اتفاق افتاده در مدارس در طی سال جاری بوده است. از زمان تیراندازی در مدرسه ابتدایی سندی هوک که در سال ۲۰۱۲ در منطقه نیوتاون، کانکتیکات رخ داد، این مورد مرگبارترین تیراندازی رخ داده در یک مدرسه ابتدایی بوده است.
بسیاری از والدین به خاطر وقوع یک حادثه غم انگیز تیراندازی دیگر، با ناباوری دچار شوک شده و بهت زده مانده‌اند.
برخی دیگر از والدین نیز نگران فرستادن فرزندان خود به مدرسه هستند. و یا به خاطر رها کردن آن‌ها در مدارس احساس گناه می‌کنند.
آن‌ها از سیاستمدارانی که از انجمن ملی تفنگداران (NRA) حمایت می‌کنند شدیدا منزجر هستند. از کسانی که هیچ کاری برای جلوگیری از این حوادث انجام نمی‌دهند عصبانی هستند. برای خانواده‌های قربانیان غمگین هستند، برای برقرای امنیت کودکان در مدارس ناتوان هستند. و در نهایت با احساس ناامیدی دست و پنجه گرم می‌کنند زیرا هیچ چیز تغییر نکرده است. آن‌ها از فکر کردن به این مسائل و دعا کردن خسته شده‌اند.
احساسات و واکنش‌های شدید والدین در سراسر جهان در مواجهه با رویدادهای وحشتناکی که روزهای اخیر اتفاق افتاده، کاملا طبیعی و به جا می‌باشد.
این وقایع می‌توانند طاقت فرسا و دردناک باشند. نحوه تجربه این احساسات از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود. اما باید توجه داشت که همه آن‌ها یکی از بخش‌های کاملا طبیعی از نحوه پردازش و درک موقعیت‌های غیر منتظره و تراژدی‌های غیرعادی توسط انسان‌ها می‌باشد.
فرانک تیوس، درمانگر و تراپیست حوزه آسیب‌های روحی و روانی و صاحب یک مطب خصوصیِ مستقر در پرینستونِ نیوجرسی، می‌گوید:
«تک به تک این واکنش‌ها و احساسات، جزو واکنش‌های طبیعی و نرمال انسان‌ها به این نوع خشونت‌های وحشتناک هستند.»
تأثیرات احساسی نشات گرفته از مشاهده یک تروما
تیراندازی دسته جمعی در مدارس، مکانی که کودکان در آن سزاوار داشتن احساس امنیت و حمایت هستند، به احتمال زیاد طیف گسترده‌ای از احساسات را در والدین برانگیخته خواهد کرد.
جسی بورلی، دانشیار دپارتمان علوم روانشناسی در دانشگاه کالیفرنیای واقع در منطقه ایروین، می‌گوید:
«تراژدی‌های خشونت‌آمیزی همچون این حادثه، می‌تواند ترکیبی از احساس درماندگی، وحشت، خشم، اضطراب، گناه و پشیمانی را در والدین برانگیزد. دلیل آن‌ها می‌تواند از این نشات بگیرد که آن‌ها شاهد وقوع یک جنایت بی‌رحمانه درست در مقابل چشمان خود هستند و در نهایت در انجام اقداماتی برای جلوگیری از وقوع آن‌ها احساس ناتوانی می‌کنند.»
تحقیقات نشان داده است که افراد پس از مشاهده یک حادثه تراژدی، حتی به صورت غیرمستقیم و از طریق رسانه‌های اجتماعی یا در اخبار، می‌توانند علائمی شبیه به علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را از خود بروز دهند.
اخبار استرس زا، واکنش‌های ستیز یا گریز ذهن ما را فعال کرده و باعث ناراحتی شدید، نگرانی و عملکردهای ضعیف‌تر می‌شود.
معمولا اینطور است که مردم اغلب درگیر یک چرخه معیوب می‌شوند، افرادی که بیشترین تاثیرات را از اخبار می‌گیرند، تمایل دارند که برای فهمیدن انفاقاتی که در حال وقوع است پوشش‌های خبری بیشتری را دنبال کنند. و به طبع پس از آن احساس ناراحتی و نگرانی‌های ذهنی آن‌ها بیشتر می‌شود. هر چقدر که مردم بیشتر در معرض تصاویر یا داستان‌های نمایش داده شده در اخبار باشند، به ویژه مواردی که شدیدا وحشتناک یا گرافیکی هستند، واکنش‌های احساسی شدیدتری را از خود بروز می‌دهند.
همانطور که افراد حوادث وحشتناک را در ذهن خود پردازش می‌کنند، برخی ممکن است بدون آنکه خودشان مستقیماً آسیب را تجربه کنند، علائم کلاسیک اختلال استرس پس از سانحه را از خود بروز دهند. این موضوع بسیار حائز اهمیت است که به خاطر داشته باشید که واکنش و پاسخ افراد در طول زمان می‌تواند بسیار متفاوت باشد.
دانیل فلانری، مدیر مرکز تحقیقات و آموزش‌های پیشگیری از خشونت در دانشکده علوم اجتماعی کاربردی جک، جوزف و مورتون مندل در دانشگاه کیس وسترن رزرو، می‌گوید:
«هیچ روش واحدی برای پاسخگویی و واکنش در مقابل این احساسات وجود ندارد.»
هسته اصلی همه این واکنش‌ها درد است. تیوس می‌گوید:
«این دردها ناشی از احساس ناتوانی و ناامیدی است، این دردها ناشی از نگرانی در خصوص امنیت فرزندانمان است، این دردها ناشی از مشاهده بدترین کارهایی است که بشریت می‌تواند انجام دهد. این همان نقطه‌ای است که برای پردازش دردها و درمان آن‌ها باید روی آن تمرکز کرد. مدیریت و التیام دردها، مستقیم ترین راه ممکن برای شروع دوباره و تلاش برای داشتن احساس تعادل است.»
مقابله با احساس ناامیدی حاصل از عدم تغییر قوانین مربوط به اسلحه‌ها
یکی از مطالعات اخیر نشان داده است که در حال حاضر عامل اصلی مرگ کودکان و نوجوانان در ایالات متحده سلاح گرم است. بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰، تعداد موارد مرگ و میر ناشی از شلیک با اسلحه در میان کودکان از ۶۹۹۸ به ۱۰۱۸۶ مورد افزایش یافته و تنها بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۰، مرگ و میر ناشی از اسلحه در میان کودکان نزدیک به ۳۰ درصد افزایش یافته است. در ۲۳ سال گذشته، بیش از ۳۱۰ هزار کودک در مدارس شاهد حوادث خشونت‌آمیز مرتبط با اسلحه بوده‌اند.
طبق تحقیقات پیو، اکثر نوجوانان اکنون از این موضوع می‌ترسند که ممکن است این تیراندازی‌ها روزی در مدرسه خودشان رخ دهد. بچه‌های غیرسفید پوست، به ویژه نوجوانان اسپانیایی تبار، بیش از سایرین نگران این تیراندازی‌های رخ داده در مدارس هستند. والدین، به ویژه آن‌هایی که درآمد پایین‌تری دارند، اغلب همین احساسات را دارند. وقوع حوادث مربوط به تیراندازی دسته جمعی در گذشته اتفاقی نادر و غیرعادی به نظر می‌رسید. اما اکنون نمونه‌هایی از این نوع تیراندازی‌ها در مکان‌های مختلف همچون مدارس، سالن‌های سینما، مراکز خرید، سوپرمارکت‌ها و مناطق تفریحی رخ می‌دهند.
فلانری می‌گوید:
«فرقی نمی‌کند که در کجا باشید، در هر مکانی شما این احساسِ آسیب پذیر و در معرض خطر بودن را با خود حمل خواهید کرد.»
بورلی می‌گوید که بسیاری از والدین احساس می‌کنند که در حال حاضر کشورشان آن‌ها را نا‌امید کرده است. هیچ اقدامی برای بهبود بحران تیراندازی دسته جمعی کشور انجام نمی‌شود. حوادث تیراندازی یکی پس از دیگری در حال رخ دادن هستند. از زمان تیراندازی در مدرسه سندی هوک که به حدود ۱۰ سال پیش برمی‌گردد، هیچ قانونی برای کنترل استفاده از اسلحه تصویب نشده است. برای افراد جامعه، به ویژه والدینی که برای آموزش، پرورش و محافظت از فرزندان خود به مدارس اعتماد می‌کنند، توجه نکردن به این موضوع و عدم داشتن عملکردهای مناسب غیر قابل تصور است.
فلانری می‌گوید:
«تعداد زیاد اسلحه‌های گرمی که در اختیار افراد گوناگون است، دسترسی آسان به این اسلحه‌ها، مهمات کشنده‌ای که مورد استفاده قرار می‌گیرند. و توانایی دسترسی آسان به این موارد، همگی باعث می‌شود که ما حق این را داشته بشیم که بگوییم این غیر معقول است که ما نتوانسته‌ایم در سطح سیاست هیچ قدمی برای بهبود این شرایط برداریم.»
شیوه مقابله و کنار آمدن با این احساسات
آگاه باشید که آنچه را که احساس می‌کنید، خواه اضطراب، افسردگی، ناامیدی یا عصبانیت باشد، کاملا طبیعی و نرمال است. فلانری می‌گوید:
«این‌ها واکنش‌های طبیعی ذهن انسان در مواجهه با این نوع حوادث هستند.»
اگر احساس آشفتگی و اضطراب می‌کنید، باید برای برطرف کردن آن‌ها حمایت‌های لازم را دریافت کنید. سعی کنید که در کنار خانواده و دوستان خود آرامش را تجربه کرده و به کمک یک درمانگر به بررسی علل واکنش‌های احساسی خود بپردازید. تیوس می‌گوید:
«احساسات شدیدی که با مشاهده ترس‌های درونی انسان‌ها و در معرض آن‌ها قرار گرفتن برانگیخته می‌شود، می‌تواند با دریافت حمایت‌ها و پشتیبانی‌های لازم مورد بررسی قرار گرفته و به یکپارچگی برسد.».
تیوس می‌گوید که والدین باید بتوانند با احساسات خود کنار آمده و به سازگاری برسند تا در نتیجه بتوانند به حمایت از فرزندان خود ادامه دهند. اگر فرزندان شما نگران بوده و یا می‌ترسند. در مورد احساساتشان با آن‌ها به گفتگو بپردازید. به آن‌ها اجازه دهید که سوالاتی که دارند را از شما بپرسند. و به آن‌ها یادآوری کنید که شما هر کاری که بتوانید را برای حفظ امنیت آن‌ها انجام خواهید داد.
فلانری می‌گوید:
«اگر کودک مدرسه‌ای دارید، باید کاری کنید که توضیحات مربوط به این حوادث را از زبان خودتان بشنود و نه به واسطه دوستانش در مدرسه و یا از طریق اخبار.»
فلانری توصیه می‌کند که حجم اخبار و پوشش‌های خبری رسانه‌های اجتماعی که در معرض آن‌ها قرار می‌گیرید را محدود کرده و آگاه باشید که در این روزها سیلی از اطلاعات وحشتناک در اخبار وجود خواهد داشت. در حالی که آگاهی از وقایع و داشتن اطلاعات مفید بسیار خوب است. اما قرار گرفتن بیش از حد در معرض آسیب‌های جمعی می‌تواند حجم احساسات منفی و واکنش‌های ذهنی شما را تشدید کرده و بهبودی و گذر از آن‌ها را سخت‌تر کند.
احساسات خود را تبدیل به یک کنش کرده و برای ایجاد تغییرات مثبت تا جایی که می‌توانید تلاش کنید. با سیاستمداران محلی خود تماس گرفته و یا برایشان نامه بنویسید و از آن‌ها بپرسید که برای رسیدگی به مشکلات مربوط به حمل اسلحه و کنترل حوادث مربوط به آن چه اقداماتی کرده‌اند. فلانری می‌گوید که به سیاستمدارانی رأی دهید که قوانینی را به تصویب برسانند که توانایی افراد در دسترسی به تفنگ‌های جنگی و مهمات کشنده را محدود کند. دوستان خود را سازماندهی کنید تا در فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنند و با مدرسه فرزندتان در خصوص اقداماتی که برای اطمینان از ایمنی دانش آموزان در کلاس‌ها انجام می‌دهند به گفتگو بپردازید. به جنبش‌های Moms Demand Action، Sandy Hook Promise یا Everytown for Gun Safety بپیوندید تا در مشارکت‌ها شرکت کرده و منجر به اعمال تغییرات شوید.
بورلی می‌گوید:
«برداشتن گام‌هایی هرچند کوچک برای کنار آمدن فعال با موقعیت، می‌تواند موثر واقع شود، چرا که روزنه‌ای را برای تخلیه احساسات شما فراهم می‌سازد.»
با خودتان مهربان باشید و به مراقبت از سلامت روحی و جسمی خود بپردازید. می‌توانید به فعالیت‌هایی همچون دویدن، رسیدگی به باغچه‌ها و کارهای حیاط، تماشای یک فیلم یا رویداد ورزشی، یا انجام کاری متفاوت و لذت بخش با فرزندان، خانواده و دوستانتان بپردازید.
روشی را برای دور کردن خود از پوشش‌های خبری و شدت جریان اطلاعات پیدا کنید. فلانری می‌گوید: «منظور ما نادیده گرفتن یا فراموش کردن تیراندازی دسته جمعی نیست، بلکه می‌گوییم که بیش از هر چیز به سلامت روان خود توجه کنید.»
طرفداران سلاح گرم در مخالفت با ممنوعیت استفاده از اسلحه توسط دولت فدرال راهپیمایی کردند
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا و اخبار مهاجرت کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: huffpost
