گروه باد در ترانه ای بنام دیوار مایه هایی از موسیقی ایرانی را با تکیه بر سازهای سنتور و کمانچه در تلفیق با المان های موسیقی راک به اجرا درمی آورد. خواننده ی اثر به سبک موج های تازه ی موسیقی تلفیقی داخلی (نظیر دنگ شو، پالت، چارتار) روی فضایی که در مایه ی “دشتی” ساخته شده سوار می شود و شعری از فروغ فرخزاد را می خواند.
حضور پر رنگ سازهایی مثل درام و گیتار الکتریک است که به منزله ی پر کردن فضا نیست که وارد کار شده اند. سولوهای گیتار خوب، و همراهی درام در سراسر قطعه بهتر از آن از آب در آمده اند بطوریکه مثل خیلی از کارهای داخلی “جعلی” نمی زند. این تنها می تواند نشانگر آن باشد که آهنگساز و تنظیم کننده ی اثر (بهروز پاشایی) آَشنایی کافی با استخوان بندی و نحوه ی حضور سازها در موسیقی راک داشته است.
فضاسازی ها با توجه به مفهوم شعر خوب کار شده اند، اما درباره ی سوار کردن یک شعر نیمایی روی یک قطعه ی موسیقی که هنوز هم یکی از معضلات بزرگ موسیقی ماست و در بین صدها نمونه ای که کار شده اثر دندان گیری به اندازه ی انگشتان دست پیدا نمی شود.
شاید بتوان گفت تنها به دکلمه ی شعر و ریختن فضای حاکم بر محتوای شعر به درون موسیقی پرداخته شده. در نهایت اینکه “دیوار” قطعه ی شنیدنی ای است که شروع کار “باد” است و امید آن می رود که در آینده کارهایی بهتر و غنی تر از گروه باد بشنویم. از شما دعوت می کنیم شنونده این قطعه زیبا باشید.
