در کانادا، چه یک پزشک خانواده داشته باشید و چه به دنبال آن باشید، به احتمال زیاد مجبور شده‌اید زمان‌های طولانی را برای ملاقات با آنها یا پیدا کردنشان، در انتظار بمانید.
سال گذشته، «موسسه آنگوس رید» گزارش داد که شش میلیون کانادایی بدون پزشک خانواده بوده و یک سوم آنها گفته بودند که بیش از یک سال است که در جستجوی پزشک هستند. حتی کسانی که خوش شانس بوده و به پزشک دسترسی دارند، زمان انتظارشان برای یک قرار ملاقات احتمالا از روزها تا هفته‌ها طول خواهد کشید.
«دانیل مارتین»، پزشک خانواده و رئیس دپارتمان پزشکی خانواده و جامعه در دانشگاه تورنتو، در برنامه‌ای در شبکه سی‌تی‌وی درباره مسائل سیستمیک پشت پرده کمبود پزشک خانواده در کانادا مواردی را مطرح کرده است. رسانه هدهد به نقل از این پزشک، نکاتی را در این زمینه ذکر خواهد کرد.
تاثیر کلینیک‌های درمانی
«مارتین» می‌گوید: «حوزه پزشکی خانواده یک شغل باورنکردنی است که متکی به ارتباط با بیماران در طول زمان است و جایگاه ارزشمندی دارد؛ با این حال، در کانادا پزشک خانواده به اندازه کافی وجود ندارد.»
عدم دسترسی به پزشکان خانواده نه تنها برای بیماران، بلکه برای کل سیستم مراقبت‌های بهداشتی کانادا نیز مشکلاتی ایجاد می‌کند. در پاسخ به عدم دسترسی به پزشک خانواده، مردم برای مراجعه به یک متخصص به کلینیک‌های مراقبت‌های بهداشتی متکی هستند، که بار موجود بر دوش بخش مراقبت‌های بهداشتی را افزایش می‌دهد، زیرا درمانگاه‌ها و مکان‌های ارائه دهنده درمان‌های سرپایی، برای ارائه مراقبت‌های طولانی‌مدت یا ویژه در نظر گرفته نشده‌اند.
هر چه افراد بیشتر به دنبال مراقبت‌های لازم در کلینیک‌های درمانی سرپایی باشند و هر چه تعداد این کلینیک‌ها بیشتر باشد، تعداد بیشتری از پزشکان خانواده و سایر متخصصان مجذوب کار در یک کلینیک‌ها می‌شوند و به این ترتیب پزشکان خانواده کمتری در درازمدت برای پذیرش در دسترس خواهند بود.
اگرچه این کلینیک‌ها برای افرادی که به پزشک خانواده دسترسی ندارند «انتخابی کاملاً قابل درک» است، اما آنچه ما در زمینه پزشکی خانواده می‌خواهیم یک رابطه بلند مدت است و پزشکان خانواده قادر به تشخیص زودهنگام و علائم تغییرات در بیماری‌ها و کار بر روی اهداف بهداشتی با بیمارانی که در طول زمان می‌شناسند، خواهند بود. بنابراین این روند، در یک کلینیک نمی‌تواند صورت گیرد.
چه مشکلات سیستماتیکی باعث کمبود می‌شود؟
مارتین می‌گوید که کمبود پزشک از دانشگاه‌ها شروع می‌شود، جایی که دانشجویان پزشکی گزینه باز کردن مطب‌های خانوادگی خود را انتخاب نمی‌کنند. در عوض، بسیاری ترجیح می‌دهند در حوزه‌هایی مانند سلامت ورزشی یا فیزیولوژی تمرکز داشته باشند. برای بسیاری از افراد نسل جوان ما، پزشکی خانواده گزینه شغلی جذابی نیست.
یک مطالعه صورت گرفته توسط انجمن پزشکی کانادا نشان داد که درصد دانشجویان فارغ التحصیل پزشکی که رشته پزشکی خانواده را انتخاب می‌کنند از ٣٨.٥ درصد به ٣١.٨ درصد بین سال‌های ٢٠١٥ تا ٢٠٢١ کاهش یافته است.
ما واقعا باید به این فکر کنیم که چگونه از دانشجویان خود برای انتخاب این حرفه شگفت انگیز حمایت کنیم تا بتوانیم به جمعیت کشور خدمت کنیم.
یکی دیگر از مسائل سیستماتیک که باعث کمبود و بازدارندگی دانشجویان از این حوزه می‌شود، کمبود منابع برای پزشکان خانواده‌ای است که مطب اختصاصی خود را دارند. در بیمارستان‌ها یا مراکز عمده مراقبت‌های بهداشتی، پزشکان خانواده به فناوری‌های بهتر و کارکنان بیشتری دسترسی دارند، در این مکان‌ها پرستاران، دستیاران، مدیران اداری و دیگران می‌توانند به بیماران کمک کنند.
اما در جامعه، اکثر پزشکان خانواده واقعاً کارآفرین هستند. آنها باید فضای اداری خود را اجاره کنند، منشی خود را استخدام کنند، پرونده الکترونیکی خود را انتخاب کنند، کامپیوترهای خود را بخرند و چندین مرحله دیگر را بگذرانند.
آخرین موضوعی که مارتین به آن اشاره کرد این است که پزشک خانواده به اندازه کافی در جوامع روستایی در کانادا وجود ندارد. در برخی مناطق، ممکن است یک پزشک خانواده برای کل روستا وجود داشته باشد. گزارش آنگوس رید بیان می‌کند که یک پزشک در ویتلیِ آنتن، مسئول مداوای هزار و ٤٠٠ بیمار بوده است.
این امر مردم را مجبور می‌کند که برای دریافت مراقبت به خارج از مناطق محلی خود و به شهرهای بزرگ سفر کنند، که همین منجر به زمان انتظار طولانی‌تر در کلینیک‌ها و لیست‌های انتظار طولانی‌تر برای پزشکان خانواده می‌شود.
برای رفع این بحران چه کاری می‌توان انجام داد؟
مارتین می‌گوید که کلید رفع کمبود علاقه به پزشکی خانواده تغییر ساختار فردی فعلی و اضافه کردن مقداری بودجه برای جذاب‌تر کردن آن برای دانشجویان است.
او توصیه می‌کند که از بودجه دولتی برای ایجاد تیم‌های بین حرفه‌ای استفاده شود تا پزشکان خانواده بتوانند با سایر پزشکان و کارشناسان مرتبط همکاری کنند. به این ترتیب، پزشک خانواده می‌تواند به تعطیلات برود یا استراحت کند، زیرا می‌داند که بیمارانش توسط متخصص دیگری تحت مراقبت هستند.
این امر همچنین به بیماران کمک می‌کند تا به روشی کارآمدتر به سایر متخصصان شاغل در بخش مراقبت‌های بهداشتی مانند پرستاران و داروسازان دسترسی پیدا کنند. مدل‌های مبتنی بر تیم، به پزشکان این امکان را می‌دهند که کار پزشکی را انجام دهند و در یک محیط حمایت‌کننده‌تر به فعالیت بپردازند.
ابراز نارضایتی ۴۸ درصد کانادایی‌ها از خدمات بهداشت و درمان
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا و اخبار مهاجرت کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: سی‌تی‌وی
