مونترال – ۱۱ ژوئن ۲۰۲۰ – عصبانیت، کفر، سردرگمی و اشک از جمله واکنش‌هایی بود که نسبت به خبر اعطای اقامت دائم به پناهجویانی که در سیستم بهداشت و درمان کردند از سوی برخی پناهجویان بروز داده شد.
به گزارش رسانه هدهد کانادا، بنابر ایمیلی که به رسانه هدهد ارسال شده برخی پناهجویان در رابطه با تصمیم دولت برای اعطای اقامت دائم به پناهچویانی که در دوران بحران کووید۱۹ در مراکز بهداشت و درمان خدمات می‌دهند و بی توجهی به سایر کارکنان در مراکز خدمات ضروری، مردم اعتراض کرده‌اند.
کریم، یک پناهجویی که می‌خواهد اقامت دائم بگیرد گفت: من نگهبان حفاظتی یک تولیدی مواد غذایی هستم. در دوران بحران کووید۱۹ کار من این بود که اطمینان حاصل کنم مردم به قوانین دولت در رابطه با فاصله گذاری اجتماعی، شستن دستها و … احترام می‌گذارند.
من در تمام دوران بحران کووید۱۹ سرکار بودم حدود هفته‌ای ۴۰ ساعت و بخاطر دیگران خودم را در معرض خطر قرار دادم.
وی افزود: من ناچار بودم هر روز با وسایل نقلیه عمومی سرکار بروم، چون چاره‌ای نداشتم درحالی که شهروندان و ساکنین دائم می‌توانستند در خانه بمانند و کمک دولتی دریافت کنند ولی من برای تامین مایحتاج زندگی هر روز باید خطر می‌کردم.
روسایمان با ما مانند قهرمان برخورد می‌کنند و هر روز پیام تشکر و سپاس می‌فرستند اما دولت ما را از برنامه دریافت اقامت دائم خارج کرد.
فلورانس، یک پناهنده بدون مدرک نیز گفت: از زمانیکه به کانادا آمدم همیشه در خدمات اساسی کار می‌کردم و اغلب نظافتچی بودم، قبل و در طول بحران کووید۱۹.
بنابراین درحال حاضر باید مشمول این قانون باشم چون در تامین کالاهای اساسی و اولویتی مردم کار می‌کردم. من سالهاست که اینجا هستم و از راه جاده «روکسام» (مسیر مرزی آمریکا) هم نیامده‌ام. من پناهجوی جدید نیز نیستم اما فکر می‌کنم سزاوار داشتن اقامت دائم باشم.
وی افزود: کار و فداکاری‌های من بدلیل اینکه من مدرک ندارم و با معیارها مطابقت ندارد به رسمیت شناخته نمی‌شود. من از دولت می‌خواهم در را باز کند و هزاران نفر که خارج از سیستم هستند و در طول شیوع بیماری زندگی و کار داشتند را نیز برای اقامت دائم در نظر بگیرد.
لیلی، یک پناهنده رد شده و بدون مدرک گفت: من هشت سال با مادرم در کانادا بوده‌ام. مادرم بدلیل فشارهای زندگی سکته مغزی کرد و سمت راست بدنش فلج شد و به کشورمان بازگشت.
من هفت سال در خانه سالمندان کار کردم و در آنجا سالمندان را تمیز و مراقبت کردم.
من در اقتصاد کانادا نقش داشتم و تجربه کبک را دارم. چرا ما باید مستثنی باشیم؟
پس ارزش‌های انسان دوستانه کانادا در تصمیم گیری برای افراد خاص کجا رفته؟ مادر من و هزاران نفر دیگر مانند ما چه خواهند شد؟ ما حق داریم مانند سایر مردم بدون ترس، بی عدالتی و تبعیض زندگی کنیم. «همه ما ضروری هستیم».
راشل یک مادر مهاجر و بلاتکلیف نیز گفت:
هیچکس برای تفریح و خوشگذارنی از وطن خود خارج نمی‌شود و در جایی که مطمئن نیست آیا پذیرفته می‌شود یا نه از صفر شروع کند.
هیچکس نمی‌خواهد هر روز زندگی استرس زا داشته باشد. ما هنوز در اینجا و کشور خودمان قدرت کار برای کمک به خود و خانواده‌مان را داریم و هنوز می‌توانیم برای کمک به اقتصاد کانادا تلاش کنیم.
برخی از ما سخت‌ترین مشاغلی که معمولا از سوی کانادایی‌ها رد می‌شود را عهده دار هستیم.
ما باید با چالش‌های بدرفتاری و بی عدالتی کنار بیاییم ولی شما بدون اینکه در رابطه با ما فکر کنید تصمیم گرفته‌اید. لیست کارگران اساسی بسیار طولانی است و امروز تمام ما با سخت ترین و چالش برانگیزترین شرایط زندگی روبرو هستیم. بگذارید همه ما دست به دست هم دهیم و این چالش را برطرف کنیم.
جولی، یک مادر بدون سند دیگر، در این رابطه گفت: من نیز بعنوان یک نگهبان کار می‌کردم. من در شرایط بحران ساعت کارم هشت ساعت شد و بعد از آن درحالیکه با پوشیدن لباس محافظ انگشتان پای من حس نداشت ناچار بودم کار کنم تا بتوانم خرج فرزندانم و اجاره خانه‌ام را بپردازم.
من اینجا به اقتصاد کشور کمک کردم و بسیار درگیر بودم و در کبک هم کار کردم. من هم ضروری هستم و نباید مستثنی شوم.
در اعتراض به عملکرد دولت، پناهجویان مقابل دفتر لوگو در مونترال تجمع کردند! / آنها در خانه‌های…
ایمیل ارسال شده به رسانه هدهد کانادا:
گزارش
