چرا به اینفلوئنسرهای لایف استایل علاقه داریم و آنها را دنبال می‌کنیم؟

اینفلوئنسرها، شخصیت‌هایی که امروزه میان مردم معروف شده‌اند یا به زبان ساده‌تر آن‌ها کسانی هستند که ما را شیفته‌ی زندگی خود کرده‌اند.

لینک کوتاه :

صحبت‌ها و نظرات مختلف زیادی در مورد اینفلوئنسرهای لایف استایل و سبک زندگی وجود دارد، اما در مورد نیازی که آنها سعی بر برآورده کردن آن دارند، صحبت‌های زیادی وجود ندارد. به خصوص در زمان عدم اطمینان و قطعیت در زندگی، این اشتهای ما برای دنبال کردن لایف استایل دیگران برای این است که این حس را داشته باشیم که ما نیز کنترل زندگی خود را در دست داریم، ما نیز در عملکردهای زندگیِ فرد مورد نظر با او همراه بوده‌ایم و ما نیز وارد بازی بوده و اعتبار و کاریزما داریم.

به طور کلی داشتن احساس شک به خود ناتوان کننده است، بنابراین همه ما سعی می‌کنیم از آن اجتناب کنیم. ساده‌ترین راه برای جلوگیری از آن، وفاداری به اینفلوئنسرهای لایف استایلی است که اعتبار زیادی داشته و ما می‌توانیم از آنها تقلید کنیم. این اینفلوئنسرها می‌توانند انواع مختلفی داشته باشند، همچون ستاره‌های پاپ، رهبران مذهبی، هنرمندان مبتکر، روشنفکران عمومی، رهبران فرقه‌ها، ستاره‌های سینما، رهبران سیاسی و… همه آنها موقعیت‌هایی را به ما ارائه می‌دهند که می‌توانیم از آنها تقلید کنیم. آنها برای پاسخگویی به تقاضای سیری ناپذیری ما، همواره چیزی برای ارائه خواهند داشت. این رویکرد به نوعی یک اقتصاد ژست نگر و مبتنی بر خودنمایی است. «پوز انومیک» یا اقصاد ژست نگر، به نوعی مربوط به عرضه و تقاضا ژستهای تکرار نشدنی و دائمی است.

پوز انومیک همه جا وجود دارد. نوجوانان سعی می‌کنند ژستهایی شبیه ایمو، پانک، نرد، جوک، یا هر چیزی که مد روز است را بگیرند. این روند باعث می‌شود که در بزرگسالی در وضعیتی قرار بگیریم که یک عمر در زندگیمان ماندگار باشد. اگر ژست مربوط به خود را از دست بدهیم، برای شبیه شدن به دیگری تقلا خواهیم کرد. همه ما افرادی هستیم که به خوبی آموزش ندیده و توسط اینفلوئنسرها مسحور شده‌ایم.

بری مثال هنگامی که معشوقی را از دست می‌دهیم، آهنگ‌های غمگینی درباره از دست دادن پخش می‌کنیم. مهم نیست که خوانندگان چقدر غمگین هستند، اما چیزی باوقار، کاریزماتیک و حتی بد در آنها وجود دارد، که ما ممکن است آنها را دوست داشته باشیم، به عنوان مثال، روشی که اینفلوئنسرها در مورد قربانی شدن و کشته شدن خود به دست یک شریک سابق خودشیفته می‌خوانند ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد. ما به این‌ها نیاز داریم و این‌ها مثل یک پیشنهاد سرو روی بسته بندی غذا هستند. آنها به شما می‌گویند که خودت را به این شکل به دنیا معرفی کن و برای بازگرداندن حیثیت خود این ژست‌های الکی را بگیر.

به همین ترتیب، یک نیروی اخراج شده، شبکه فاکس نیوز را پیدا می‌کند و سعی می‌کند پستی شبیه به حالت یک کارشناس سیاسی نابغه بگذارد. مرد مطلقه یک ماشین اسپورت قرمز می‌خرد و دوباره ژست یک جوان بدجنس را جلوه می‌دهد. پیروان رهبران دینی موضع عدالت را اتخاذ می‌کنند و پیروان روشنفکران عمومی حالت یک نابغه را به خود می‌گیرند.

اقتصاد پوز

به طور کلی، تقلید آسان‌تر از ابداع و خلق کردن است. چه ژست قدیمی خود را از دست داده باشیم و چه بخواهیم نحوه نقش بازی کردن خود در زندگی را ارتقا دهیم، ما همواره به دنبال ژست‌هایی هستیم که اینفلوئنسرها عرضه می‌کنند و سعی خواهیم داشت که خود را شبیه آنها کنیم.

اینطور نیست که بخواهیم بپذیریم که چنین تقاضایی از جانب ما وجود دارد. «اقتصاد پوز» چیزی شبیه به بازار سیاه است. وقتی اعتراف می‌کنیم که میل به دیدن ژست‌های معتبری از اینفلوئنسرهای لایف استایل داریم که بتوانیم از آنها تقلید کنیم، اعتبار خود را از دست می‌دهیم. به خودمان می‌گوییم که افراد دیگر شاید هواخواه و نیازمند این چیزها باشند، اما ما نه. از قضا، ژست‌هایمان به ما این اطمینان را می‌دهد که ما نیازمند تقلید نیستیم.

اقتصاد پوز کاملا مبتنی بر تقاضا است. ترامپ میلیون‌ها نفر را مجذوب خود کرده است. او به عنوان یک بازیگر ضعیف است. او هیچ بردی ندارد. اما بعضی‌ها از او سیر نمی‌شوند. آنها برای حفظ ژست انتخابی خود از یک شخص، به یادآوری‌های شبانه روزی نیاز دارند تا شک را از خود دور کنند. فاکس نیوز و اخبار ترامپ شک و تردید آن‌ها را از بین خواهد برد.

در دنیای امروز، همه ما به ژست‌هایی از اینفلوئنسرهای لایف استایل نیاز داریم که بتوانیم از آنها تقلید کنیم. تقلید آسانتر از خلق کردن است و زندگی یک سواری هیجان انگیز در پیست مسابقه است. هیچکدام از ما برای ژست‌هایی که می‌توانیم اتخاذ کنیم ناراضی نیستم. ما موجوداتی اجتماعی هستیم و به دنبال نکاتی می‌گردیم تا ببینیم چگونه در پوست خودمان احساس اعتبار و راحتی کنیم.