با وجود قول دولت فدرال مبنی بر بازداشت مهاجران به عنوان آخرین چاره، تعداد افرادی که به دلیل مهاجرت غیرقانونی در کانادا در بازداشت به سر می‌برند – از جمله افرادی که دارای مشکلات بهداشت روانی هستند و کودکان خردسال – همچنان در حال افزایش است.
به گزارش رسانه هدهد کانادا، سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۰، بیش از ۸،۸۰۰ مهاجر از جمله ۱۳۸ نفر از کودک که ۷۳ نفرشان زیر شش سال بودند – به دلیل «مهاجرت» بازداشت شدند.
برخی از آن‌ها در زندان‌های با حداکثر امنیت زندانی شدند. که تعدادشان در مقایسه با سال ۲۰۱۶ – ۲۰۱۷ با ۶,۲۶۸ مورد ۴۱ درصد بیشتر شده است.
هانا گروس از دیده بان حقوق بشر گفت: «اکنون در برخی از زندان‌ها نوزادان هم هستند و این نشان می‌دهد ما به تغییرات ساختاری و قانونی نیاز داریم».
وی با بیان اینکه کانادا مفتخر است به اینکه از پناهندگان و تازه واردان با آغوش باز استقبال می‌کند افزود: «بسیاری از افرادی که در جستجوی ایمنی و زندگی بهتر به اینجا می آیند با دستبند و حبس مواجه می‌شوند و هیچ تاریخ مشخصی برای آزادی آن‌ها گفته نمی‌شود. این مسئله با ارزش‌هایی که ما با آن‌ها شناخته شده‌ایم تطابق ندارد».
سال ۲۰۱۶، رالف گودیل، وزیر ایمنی عمومی وقت، از استراتژی جدید بازداشت مهاجرت ملی برای رفع نگرانی‌های دیرینه در مورد مدت و شرایط بازداشت مهاجران خبر داد.
این طرح شامل ۵ میلیون دلار برای افزایش گزینه‌های بازداشت از طریق خدمات نظارت بر جامعه مانند سیستم‌های نظارت انسانی و الکترونیکی بهبود یافته مانند استفاده از اوراق قرضه، سپرده‌های نقدی و سیستم‌های گزارش الکترونیکی بود.
این طرح همچنین متعهد به تامین ۱۰.۵ میلیون دلار برای ارائه خدمات بهداشتی بهتر، از جمله حمایت‌های بهداشت روان شد.
سیاست های جدیدی نیز برای در دسترس قرار دادن آمار بازداشت‌ها برای عموم مردم، انجام مشاوره‌های منظم با گروه‌های مدافع جوامع و انجام اصلاحات نظارتی در مورد کودکان مهاجران بازداشتی (کودکانی که برای دور نماندن از خانواده‌ها در بازداشتگاه‌ها به سر می‌برند) معرفی شد.
بر همین اساس دیده بان حقوق بشر و عفو بین الملل تجربه ۲۴ مهاجر (از جمله یک نفر در سال ۲۰۲۱) را که برای مدت زمانی بین سه روز تا شش سال در بازداشت مهاجرت بودند، مستند کردند.
طولانی ترین مدت بازداشت برای یک مهاجر با مشکلات روحی
در این مصاحبه‌ها، محققان با بازداشت شدگان سابق، وکلا، دانشگاهیان، مقامات با آژانس خدمات مرزی کانادا و هیئت پناهندگان گفتگو کرده و سپس مستندات گسترده مانند گزارش‌های دولت داخلی بین فوریه ۲۰۲۰ و مارس ۲۰۲۱ انجام دادند و دریافتند که کانادا از سال ۲۰۱۶ بیش از ۳۰۰ زندانی مهاجر را بیش از یک سال نگه داشته است.
و طولانی ترین مدت بازداشت نیز بیش از ۱۱ سال و در رابطه با مردی با مشکلات بهداشت روانی بوده که انفرادی نگهداری می‌شده و دولت نمی‌توانسته هویت او را ثابت کند.
در یک گزارش ۱۲۵ صفحه‌ای با عنوان «من آنجا احساس نمی‌کردم انسان هستم» در رابطه با وضعیت مهاجران زندانی در کانادا آورده است: «برای بسیاری از بازداشت شدگان، بی اطلاعی از مدت زمان بازداشت موجب آسیب، پریشانی و احساس ناتوانی زیادی بوده است. در رابطه با افرادی که افسردگی، اضطراب و استرس پس از سانحه دارند بازداشت شدن می‌تواند مشکلات روانشناختی شان را تشدید کرده و اغلب باعث ایجاد موارد جدید می‌شود».
این گزارش می‌افزاید: «بسیاری از مهاجران زندانی درکانادا خصوصا کسانی كه از تجربیات آسیب زا و آزار و اذیت‌های امنیتی کشورشان به تنگ آمده و به کانادا پناه آورده‌اند، با طولانی شدن مدت بازداشت و ناامید شدن از آزادی دست به خودکشی می‌زنند.
بازداشت مهاجران به ویژه رنگین پوستان، پناهندگان، کودکان و خانواده ها در شرایط نامناسبی انجام می‌شود.
بر اساس داده‌های دولت استانی، طی سال ۲۰۱۹ – ۲۰۱۸ یک پنجم بازداشت شدگان مهاجرت‌های غیرقانونی در زندان‌های استانی انتاریو – یعنی ۱۷۴ از ۸۵۳ نفر، حداقل یک بار مورد تبعیض نژادی قرار گرفته بودند.
۴۰ درصد مهاجران زندانی نیز از مشکلات روانی رنج می‌بردند و یا تهدید به خودکشی کرده بودند.
طی سال ۲۰۲۰- ۲۰۱۹ نیز ۱۰۶۶ زندانی مهاجر در زندان‌های انتاریو بازداشت بوده‌اند که از این بین ۱۷ درصد (۱۷۶ نفر) حداقل یک بار در سلول انفرادی بازداشت شده بودند و ۴۶ درصدشان به دلیل مشکلات روانی تهدید به خودکشی کرده بودند.
مقامات مرزی کانادا همچنین به دلیل اینکه شرایط برخی از معلولین را غیرقابل اعتماد، غیرقابل کنترل و فریبکارانه می‌دانستند، متهم به بدرفتاری با بازداشت شده‌های دارای معلولیت روانی – اجتماعی شده‌اند.
بر اساس این گزارش، مهاجران زندانی در کانادا با ناتوانی های جسمی و حسی نیز با موانع شدیدی در زندان‌های استانی روبرو هستند.
دستگیری و زندانی شدن پناهنده ناشنوای مصری در سلول انفرادی
عبدالرحمن المدی، زندانی سابق مصری ناشنوا، سال ۲۰۱۷ هنگام ورود به ونکوور برای پناهندگی دستگیر شد. مقامات مرزی کانادا تمام وسایل از جمله باتری سمعک قابل شارژ وی را توقیف کردند.
وی حدود دو ماه در سه زندان استانی یعنی زندان ونکوور، مرکز اصلاح منطقه‌ای فریزر و مرکز اصلاح و تربیت شمال فریزر – زندانی بود و چندین هفته در سلول انفرادی به سر برد.
المدی به محققان در این رابطه گفت که طی این مدت برای تهیه باتری سمعک فقط باید به افسران مرزی اعتماد می‌کرده چون باتری سمعکش فقط ۱۰ ساعت دوام می‌آورد.
هر بار فقط در زمان مصاحبه افسران یا جلسات رسیدگی به وضعیت بازداشت او باتری مورد نیازش تأمین می‌شد. در نتیجه، المدی بیشتر وقت خود را در بازداشت در سکوت کامل به سر می‌برده است.
او تصریح کرد: «در زندان، من چیزی نمی‌شنیدم. … سعی کردم تا حد ممکن باتری ام را پس انداز کنم و مجبور بودم سمعکم را خاموش کنم تا آن را برای موقعیت‌های بسیار مهم ذخیره کنم. سه روز اول (در بازداشت)، من خواستم با خانواده‌ام تماس بگیرم و آن‌ها به من تلفن دادند. به همسرم گفتم: «نگران من نباش». ’پس از آن، دیگر نمی‌توانستم با خانواده‌ام تماس بگیرم. هیچ کس از وضعیت من خبر نداشت. من هم نمی‌دانستم چه کاری باید انجام دهم».
اگرچه آژانس مرزی بسیاری از بازداشت شدگان مهاجرتی را در جریان همه گیری کرونا آزاد کرد، اما هانا گروس از دیده بان حقوق بشر گفت هنوز تعداد مهاجرانی متخلف که در در زندان‌های استانی نگهداری می‌شوند دو برابر آن‌هایی است که در مراکز نگهداری مهاجران هستند.
وی افزود: «در دوران شیوع کووید۱۹ کانادا حدود نیمی از زندانیان مهاجرت های غیرقانونی را در زندان‌های استانی نگهداری می‌کرد، در حالی که قبل از همه گیری این رقم حدود یک پنجم بود».
وی ادامه داد: «شرایط زندان‌ها در دوران شیوع کووید۱۹ به قدری سخت و امکان تهیه ماسک، تلفن و دوش کم بود که برخی از زندانی‌ها اعتصاب غذا کردند».
طبق اطلاعات رسمی کشور، حدود ۲۰ درصد از بازداشت شدگان نیز به دلیل نگرانی در مورد ایمنی عمومی در طی همه گیر شدن زندانی شده بودند.
اکثر قریب به اتفاق بازداشت و زندانی‌ها به دلیل مطرح شدن مشکلات مربوط به اسناد و مدارک از سوی مقامات، فلایت ریسک و یا حتی برای بررسی بیشتر مدارکشان صورت گرفته است.
وی با تاکید بر اینکه بازداشت (زندانی شدن) مهاجران باید در کانادا به تدریج لغو شود خاطر نشان کرد: «تحت هیچ شرایطی نباید یک نفر به دلایل مربوط به مهاجرت مورد آزار و اذیت قرار گیرد. یا در مراکزی مانند بازداشتگاه، ایستگاه پلیس، زندان (کوتاه یا دراز مدت) و سلول انفرادی و موارد مشابه نگهداری شود».
سازمان عفو بین المللی بر همین اساس از اتاوا خواسته تا به استفاده از زندان‌های استانی برای بازداشت مهاجران پایان دهد، مراکز نگهداری فعلی مهاجران را به مراکز پذیرایی باز و امن تبدیل کند و مدیریت پرونده‌های مبتنی بر جامعه را جایگزین بازداشت کند.
همچنین توصیه شده یک نهاد نظارتی غیرنظامی مستقل برای نظارت و رسیدگی به شکایات از آژانس مرزی در صورت اتهام سو استفاده، بی توجهی یا سایر نگرانی‌های حقوق بشر ایجاد شود.
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: استار
