یک محقق خصوصی به دنبال سرنخ‌هایی در مورد بیماران گمشده در بیمارستان روانی نورث بی انتاریو می‌رود
الن وایت در زیرزمین کلیسای کوچک در خلیج شمالی، انترناسیونال، منتظر یک گروه غیرمعمول از اجتماعات است.
به گزارش رسانه هدهد کانادا، آن‌ها تقریباً 15 نفر در اتاق هستند و روی صندلی‌ها و کاناپه‌ها نشسته‌اند و اگرچه برای بهبود به اینجا آمده‌اند اما برای یک سرویس سنتی اینجا نیستند.
آن‌ها به غیر از احوال‌پرسی محبت‌آمیز الن، به طرز غیرمعمولی ساکت هستند.
برخی در دستشان قاب عکس‌هایی دارند و برخی دیگر به طرز عجیبی به زمین خیره شده‌اند.
همه آن‌ها به گونه‌ای به هم مرتبط هستند که هرگز نمی‌خواستند باشند: آن‌ها در اینجا عزیزی را گم کرده‌اند.
الن یک محقق خصوصی است که همه آن‌ها را گرد آورده است. او پادکستی را به نام محل ناشناخته راه اندازی کرده و قول داده که داوطلبانه به زندگی بسیاری از افراد فراموش شده نگاه کند.
او در یک سال گذشته صدها نکته را در رابطه با 16 خانواده مرتبط با این پرونده کشف کرده است.
و او همه این کارها را رایگان انجام می‌دهد چراکه 30 سال پیش، زمانی که او کار خود را آغاز کرد، فکر می‌کرد که غیرمنصفانه است که بسیاری از خانواده‌ها بابت استخدام یک بازرس خصوصی مبالغ گزاف بپردازند.
او به گروه اعتراف می‌کند که خانواده‌ام توانایی پرداخت آن را نداشتند، بسیاری از شما هم نمی‌توانستید.
بنابراین من به آن زمان نگاه کردم و شروع کردم به فکر کردن، آیا این یک نوع سیستم دو لایه است. که اگر پول داشته باشید، فرد گمشده خود را پیدا می‌کنید، اما اگر ندارید، پیدا نخواهید کرد؟
ساندرا مک نیل در اتاق است زیرا در جستجوی مادرش داون کاریس است که 20 سال پیش ناپدید شد.
داون، مادر 3 فرزند، زمانی که از بیمارستان روانی نورث بی فرار کرد، فقط 43 سال داشت. او بدون هیچ اثری ناپدید شد.
داون در سال 1992، به دلیل آسیب ناگهانی و ناتوان‌کننده مغزی که باعث از دست دادن حافظه کوتاه مدت شد. در بیمارستان روانی نورث بی بستری شد. جراحت باعث شد که کلیدهایش را فراموش کند. یا به یاد بیاورد که آیا اجاق گاز را خاموش کرده است یا خیر. این بیماری فرزندانش را در معرض خطر قرار داد و به زودی برای شوهرش بسیار شدید شد. او فکر می‌کرد که جای همسرش در تیمارستان امن‌تر است.
اما نگه‌داشتن داون در آن بیمارستان یک چالش بود. با وجود اینکه او مشکلات حافظه کوتاه مدت داشت، بسیار تیزبین بود. اولین پرستار او، دارلین گینگراس، به یاد می‌آورد که چگونه نزدیک درب بخش به او هشدار می‌داد که بدود. او ناامیدانه می‌خواست به شمال برود، تا با بچه‌هایش در دریاچه کرکلند باشد.
گینگراس به یاد می‌آورد که داون مدام تکرار می‌کرد: من خرس دونده سپیده‌دم و وقتی می‌دویدم، هیچ‌کس نمی‌خواهد مرا بگیرد.
داون 9 بار سعی کرد از تیمارستان فرار کند. و هر بار او را پیدا می‌کردند و بازمی‌گرداندند. حتی یک بار، او حتی سعی کرد تا با اتوتوپ حرکت کند. با این حال، او در دهمین تلاش خود برای فرار ناپدید شد. و هیچگاه حتی جسدش هم پیدا نشد.
علاوه بر داون، طی سال 1966 تا 2010 شش بیمار از بیمارستان روانی نورث بی ناپدید شدند. برخلاف داون که قرار بود تحت نظارت 24 ساعته و در یک بخش قفل شده نگهداری شود. برخی از بیماران ناپدید شده از این امتیاز برخوردار بودند که آزادانه به داخل و خارج بیمارستان و تاسیسات آن بروند.
ناپدید شدن شش نفر از یک مرکز بهداشت روان در یک بازه زمانی 40 ساله ممکن است زیاد به نظر برسد. اما با توجه به داده‌های محدود کانادایی که وجود دارد، متاسفانه اینطور نیست.
لورنا فرگوسن، کاندیدای دکترای جامعه‌شناسی، مرکز تحقیقات افراد گمشده دانشگاه وسترن انتاریو دنبال این است تا بفهمد چرا و چگونه این افراد ناپدید شده‌اند.
او در مقاله اخیر خود در دانشگاه وسترن انتاریو با عنوان «چه کسی در بیمارستان‌ها و واحدهای بهداشت روانی کانادا مفقود شده است»، تلاش می‌کند به شکاف موجود در این داده‌های مهم بپردازد.
این گزارش اشاره می‌کند که اگرچه تحقیقات بین‌المللی نشان می‌دهد که حجم زیادی از افراد از بیمارستان‌ها و واحدهای سلامت روان مفقود می‌شوند. اما در کانادا، «در مورد بیمارانی که از این مکان‌ها مفقود شده‌اند اطلاعات بسیار کمی وجود دارد».
این کمبود اطلاعات برای فرگوسن نگران‌کننده است زیرا بسیاری از خدمات اجتماعی را می‌توان برای افرادی که بیشتر در معرض خطر هستند رفع کرد.
او که خودش یک فراری بوده و در دوران نوجوانی‌اش گاهی مفقود می‌شده گفت که اخیراً به اشتراک گذاشتن داستان زندگی‌اش به ایجاد پل ارتباطی ارزشمند کمک کرده است.
فرگوسن که با 45 اداره پلیس در مورد پرونده‌های مفقودی در سراسر کشور کار می‌کند، گفت: این عنصر اصالت را اضافه می‌کند. اما دلیل نمی‌شود که آن‌ها به من اعتماد کنند.
مطالعه مشترک فرگوسن 8261 گزارش ناپدید شده بسته از یک سرویس پلیس کانادا را در یک دوره پنج ساله (2013-2018) بررسی کرد و نشان می‌دهد که 924 بیمار، تقریباً 11 درصد، از بیمارستان یا مرکز بهداشت روان ناپدید شده‌اند.
بیمارانی مانند داون – زنان و افراد مسن که فراری بودند و عادت به گم شدن داشتند – بیشتر در معرض خطر ناپدید شدن از بیمارستان یا موسسه بهداشت روان بودند. ناتوانی‌های ذهنی و وابستگی به مواد مخدر یا الکل نیز بر خطر ناپدید شدن آن‌ها افزوده است.
فرگوسن با بیان اینکه ننگ پیرامون این نوع پرونده‌ها می‌تواند مانع از تحقیقات در مورد افراد گمشده نیز شود می‌گوید: چگونه ناتوانی‌های ذهنی و شناختی لایه دیگری از پیچیدگی را در درک علت ناپدید شدن فردی اضافه می‌کنند.
وی با اشاره به درصد بالای خودآزاری، خودکشی، مصرف بیش از حد مواد مخدر و مرگ و میر ناشی از تهاجم و صدمات جسمی در بین این بیماران می‌افزاید: این افراد به دلیل پیچیدگی‌های اضافی، با گم شدن از مراکز درمانی بیشتر آسیب می‌بینند.
این متخصص ادامه داد: برای بیماران مسن، احتمال بیشتری وجود دارد که سرگردان شوند تا زمانی که گیر کنند یا صدمه ببینند… بنابراین تقریباً همیشه برخی از عناصر آسیب وجود دارد.
هیچ کس نمی‌داند که آیا داون کاریس در معرض آسیبی قرار گرفته است یا خیر. او بدون هیچ ردی در 9 آگوست 2001 ناپدید شد و 16 ساعت بعد از مفقود شدنش پلیس از این حادثه مطلع شد.
فرگوسن با بیان این که این تاخیر غیر قابل قبول است تصریح می‌کند: یک تأخیر 16 ساعته، قابل توجه است زیرا اکثر این موارد در عرض 24 ساعت حل می‌شوند. این تاخیر یک اشتباه بزرگ است و حتی احتمالاً ماهیت پرونده را تغییر می‌دهد.
از زمان آغاز به کار پادکست الن، تاکنون صدها سرنخ در این رابطه پیدا شده و مشاهدات احتمالی داون ظاهر شده است.
الن سرنخ‌های معتبری را برای تحقیق به پلیس نورث بی می‌دهد. آن‌ها تا کنون تمام مشاهدات احتمالی را رد کرده‌اند اما از آنجایی که جسد داون هنوز پیدا نشده همچنان امیدوارند که او را زنده بیابند.
نتیجه یک مطالعه: بیش از نیمی از خودزنی‌ها با سلاح گرم در انتاریو در بین مردان مسن روستایی است
براساس یک مطالعه ۲۵ هزار کانادایی سال گذشته در اثر خودزنی کشته یا بستری شده‌اند
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: سی‌تی‌وی نیوز
