زینب یوسف زاده – روز یکشنبه 30 آوریل به دعوت رسانه هدهد، برای تماشای فیلم آباجان به سینما دوپارک رفتیم. فیلم آباجان که برای اولین بار در شهر مونتریال توسط Phoenix Cultural Centre-Montreal و با همکاری رسانه هدهد اکران می شد، با استقبال گرم هنردوستان ایرانی مونترال مواجه شد. کارگردان فیلم هاتف علیمردانی است که در سالهای اخیر، با فیلمهایی نظیر “هفت ماهگی” و “کوچه بی نام” مورد توجه اصحاب سینما قرار گرفته است.
آباجان علاوه بر شهرتی که به دلیل مورد تحسین قرار گرفتن در جشنواره فیلم فجر کسب کرده، به خاطر نام و تصویر فاطمه معتمد آریا، قلبهای مشتاق ایرانیان مونترال را به خود جلب کرد. معتمد آریا با بازیهای استثنایی خود، در سینما و تئاتر معاصر ایران، جایگاه ویژه ای دارد. علاوه بر آن، به نظر می رسد، ایرانیان برای او احترام جداگانه ای قائلند که به شخصیت دوست داشتنی و اجتماعی این بازیگر محبوب بر می گردد. فیلم با او در نقش آباجان آغاز میشود. چادر به دهان، در هیبت مادربزرگی سنتی ،که همه ما در گوشه و کنار خاطراتمان سراغی از او داریم، ما را از هزاران فرسنگ دور تر، از مونترال، جدا می کند و با خود به کوچه پس کوچه های محلههای سنتی ایران می برد. وقتی که مفتون چرق چرق النگوهای طلای او هنگام بالا و پایین کردن سبزیهایی هستیم که زیر آفتاب نیم روز که تا وسط اتاق پهن شده، در حال خشک شدن هستند، صدای آژیر حمله هوایی می آید و تمام مخاطبانی که درک واضحی از دهه شصت ایران و جنگ با عراق دارند با شوک عظیمی به عمق نوستالژی خود پرتاب میشوند. زیر نویس انگلیسی فیلم، علاوه بر کاربردی کردن آن برای مخاطبان غیر ایرانی، قسمتهایی را که به ترکی بیان می شود را نیز برای فارسی زبانان، پوشش می دهد. گریمها، لباسها و بازیها بسیار باورپذیر و خیرهکننده اند. هفتاد و پنج دقیقه با آباجان می ترسیم، می گرییم، به روی خودمان نمی آوریم، می رقصیم، می خندیم، مضطرب میشویم، خیالمان راحت میشود، دوباره نگران می شویم و تا لحظه ای که فیلم بر چهره آباجان، که خطوط آن، معجونی از درد و شادی است، پایان می یابد، حتی یک لحظه هم به حال خود رها نمی شویم.
چراغهای سینما که روشن می شود، نیاز به زمان داریم تا خود را از اندوه خوشایند مرور پرشتاب خاطراتمان، جدا کنیم و از سر جایمان برخیزیم. در گوشه هر چشمی، قطره اشکی است که همچون اثر بازی زیبای معتمد آریا بر صورتهای تماشاگران می درخشد.
جمعیت زیادی برای دیدن این فیلم آمده بودند و سینما پر بود.
سینما دو پارک را در حالی ترک کردیم که امیدوار بودیم که بازهم شاهد پخش بیشتر فیلمهای منتخب ایرانی در سینما های مونترال باشیم.
