روز خبرنگار فرصتی ارزشمند و گرانبهاست برای پاسداشت مقام والای تمامی انسان‌های فرهیخته‌ای که در راه روشنگری و آگاهی بخشی به جامعه جان خود را تقدیم کردند. شغل خبرنگاری بدون شک یکی از مشاغلی است که علاوه بر شور و هیجانی که در آن موج می‌زند، همواره با سختی‌ها و مشقات زیادی همراه بوده است. این شغل یکی از مشاغل سخت و مهمی است که در واقع تمام دنیا بدان وابسته‌اند. این افراد فداکار در عین حالی که اخبار مهم روز را به مردم اطلاع‌رسانی می‌کنند، قشر مظلومی هم به شمار می‌روند. علت این مسئله هم این است که هیچوقت آنچنان که باید و شاید به این افراد توجه نشده است؛ همین باعث شده تا 17 مرداد در تقویم ایران به عنوان روز خبرنگار ثبت شود تا از این شغل و افراد مشغول به آن تقدیر و تشکر کنیم.
تاریخچه روز خبرنگار
علت نامگذاری این روز توسط شورای فرهنگ عمومی، روز شهادت خبرنگار جمهوری اسلامی به نام «محمود صارمی» در تاریخ 17 مرداد 1377 بود که به همراه 8 نفر از اعضای کنسولگری ایران به دست گروهک تروریستی طالبان به قتل رسید. متاسفانه سرنوشت این 9 نفر در آن زمان تا مدت‌ها مشخص نبود؛ تا اینکه پیکرشان در یک گور جمعی در خرابه‌های پشت کنسولگری کشف و در نهایت در 22 شهریور به تهران منتقل شدند.
محمود صارمی در سال 1347 در روستای چهاربره شهرستان بروجرد از توابع استان لرستان متولد شد. از آنجایی که کل خانواده او به کشاورزی مشغول بودند و پدر خانواده هم گاه و بیگاه برای یافتن کار راهی کشور کویت می‌شد، محمود لازم دید که از همان سنین کودکی در کنار خانواده‌اش مشغول به کار شود. او دوران ابتدایی خودش را در همان روستا به پایان رساند و برای ادامه تحصیل راهی شهر بروجرد و به خواهرش ملحق شد. محمود پس از شرکت در کنکور سراسر و پذیرفته شدن در رشته جغرافیا به تهران مهاجرت کرد و پس از چند ترم از طریق بسیج دانشجویی دانشگاه تهران راهی جبهه‌ی نبرد شد و 17 ماه را در آنجا سپری کرد. او پس از این مجددا به دانشگاه بازگشت و به ادامه تحصیل پرداخت. محمود همکاری خود با خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران را از سال 1370 آغاز کرد و در سال 1371 هم ازدواج کرد. او در سال 1375 به عنوان مسئول دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی در مزار شریف افغانستان انتخاب شد و شوربختانه دو سال بعد هم در همان شهر به دست طالبان به قتل رسید.
نگاهی به تاریخچه حرفه‌ی خبرنگاری
پیششینه‌ی اصلی خبرنگاری به عصر تمدن باز می‌گردد. یعنی زمانی که خط اختراع شد و کتابت به میان آمد. البته در این عصر هم خبرنگاری آنقدر مرسوم نبود چون خبرها روی پوست نوشته می‌شدند و آن را در چهاراه‌های عمومی قرار می‌دادند تا مردم از اتفاقات با خبر شوند. البته این کار مشکلاتی هم به دنبال داشت. یکی از این مشکلات این بود که خبرها دیرتر به اطلاع مردم می‌رسید و نوشتن خبر هم زمان زیادی می‌گرفت. با این حال، اولین خبرنامه یا مجله‌ی خبری متعلق به عصر ژولیوس سزار است که در حدود 60 سال پیش از میلاد مسیح شکل گرفت و در طول زمان دچار تغییرات زیادی شد. با این حال، قرن بیست و یکم و ظهور تکنولوژی در حال حاضر خبرنگاری را به اوج خود رسانده و مسائل و مشکلات قبلی را کاملا از میان برده است. خبرنگاری امروزه شکل کاملا متفاوتی به خود گرفته و تا جایی پیش رفته که می‌توان گفت تمام کاربرهای رسانه‌های اجتماعی می‌توانند به خودی خود یک خبرنگار باشند و به انتشار اخبار و وقایع بپردازند، با این حال، هنوز کسانی هستند که این کار را شغل و حرفه‌ی اصلی خود می‌دانند و در راه آن فداکاری‌های بسیاری می‌کنند.
یادی از خبرنگاران درگذشته
«ریحانه یاسینی» و «مهشاد کریمی» دو خبرنگاری هستند که ما امروز فرصت را غنیمت شمردیم تا از آنها یاد کنیم. متاسفانه این دو خبرنگار در حادثه واژگونی اتوبوس حامل خبرنگاران جاده ارومیه در دوم تیر 1400 جان خود را از دست دادند و جامعه خبرنگاری و خانواده‌شان را در داغ عمیقی فرو بردند.
ریحانه یاسینی متولد 1372 و فارغ‌التحصیل علوم ارتباطات اجتماعی از دانشگاه تهران بود و چند روز قبل فوتش در توییتی نوشته بود: «اگه من مردم روی اعلامیه‌م عکس گل نذارید، خودم آدم بودم و صورت داشتم. روی سنگ قبرم عکس بذارید و متن کپی هم ننویسید. مشکی هم نپوشید. اگر خیلی نزدیک بودید و خیلی ضربه خوردید، غمتون واسه خودتون و سهمتون از زندگیه. حق ندارید زندگی رو برای عزیزانتون لحظه‌ای غمگین و سخت کنید.»
مهشاد کریمی خبرنگار خبرگزاری ایسنا در حوزه‌ی محیط زیست بود که در این حادثه‌ی دلخراش جان خود را از دست داد. او قرار بود چند روز بعد از این سانحه ازدواج کند و متاسفانه هرگز روز عروسی خود را به چشم ندید. یکی از نزدیکان مهشاد بعد از فوت او در توییتی نوشت: «مهشاد همین چند روز دیگر قرار بود لباس عروس به تن کند و عروس یک جشن شاد باشد، اما درد، درد، درد….»
یادی از خبرنگاران در بند
«نیلوفر حامدی»، خبرنگار روزنامه شرق و «الهه محمدی»، خبرنگار روزنامه هم‌میهن هم دو خبرنگاری هستند که در این حرفه فداکاری‌های بسیاری کرده‌اند و در حال حاضر در بند هستند. نیلوفر حامدی از جمله کسانی بود که در زمان مرگ «مهسا امینی» در بیمارستان کسری حضور داشت و بعد از آن بازداشت شد. مجله‌ی تایم در سال 2023 او را یکی از 100 شخص تاثیرگذار جهان نامید و سازمان ملل متحد هم در همین سال او را برنده‌ی جایزه آزادی مطبوعات اعلام کرد.
«الهه محمدی» هم روزنامه‌نگاری بود که پس از تهیه گزارش از خاکسپاری مهسا امینی در سقز بازداشت شد و نامش در لیست تاثیرگذار ترین اشخاص جهان در کنار نیلوفر حامدی به چشم می‌خورد. این دو نفر بیش از 320 روز است که تحت بازداشت موقت قرار دارند و هنوز به کار خود باز نگشته‌اند.
«اکبر منتجبی»، رئیس هیات مدیره انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران هم چندی پیش در توییتی نوشت: «روزنامه‌نگاران دشمن نیستند. آنانی که مانده‌اند بخشی از همین مردمند. روزنامه‌نگار درد را نشان می‌دهند. بله، انعکاس درد، درد دارد.» او همچنین در یکی از نوشته‌های خود در روزنامه‌ی کارگزاران سازندگی ایران گفت: «سال سختی گذشت. تقریبا کسی را نمی‌توان پیدا کرد که بگوید سالی که گذشت راحت بود. اما برای مردم سال بسیار سختی بود و برای خبرنگاران و روزنامه‌نگاران شاید سخت‌ترین سال کاری یک دهه اخیر بود. تقریبا از دوم خرداد سال 76 به این سو، که تمرکز بر روزنامه‌نگاران بیش از گذشته شد، هیچ سالی برای روزنامه‌نگاران به تیرگی سالی که گذشت، نبود.»
حرفه‌ی خبرنگاری در نهایت یکی از مهم‌ترین مشاغل دنیاست که در ارتباط با خبر است و آن را به مخاطبانش به شیوه‌های گوناگون منتقل می‌کند. ما از روز ملی خبرنگار به عنوان فرصتی برای تقدیر از تمام این افراد زحمتکش استفاده کردیم تا بتوانیم گوشه‌ای زحماتشان را جبران کنیم و در نهایت بگوییم که امیدواریم همیشه خوش خبر باشید!
خبرنگارانی که مارا در سال ۱۴۰۰ تنها گذاشتند
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا و اخبار مهاجرت کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: ایسنا، تصویر زندگی، ویکی‌پدیا
