آیا امکان اعتیاد به غذا وجود دارد؟
این تئوری که تشریح می‌کند چه عواملی به مشکل چاقی رواج یافته در آمریکای شمالی دامن می‌زند، روز به روز بیشتر مورد پذیرش واقع می‌شود.
متیو ماهون 46 ساله است اما ترس از اینکه سن 50 سالگی را نبیند همواره او را همراهی می‌کند.
او به خبرگزاری W5می‌گوید: “آخرین باری که در بیمارستان بودم تمام اعضای بدنم، ریه‌ها، قلب، کلیه‌ها و کبدم در حال از کار افتادن بود. همه عوامل دوروبرم دست در دست هم داده و می‌گفتند: «خداحافظ لاغری»، ما رفتیم.
آخرین باری که وزن متیو اندازه‌گیری شد، ترازو رقم 760 پوند را نشان داد. او خود را به خاطر رسیدن به این وزن سرزنش می‌کند. متیو نه به خاطر نداشتن اراده، بلکه به خاطر داشتن اعتیاد به این وزن رسیده است.
” رویکردهای موجود در خصوص افراد الکلی هم به همین صورت است. همه دائما می‌گویند که “نوشیدن الکل را ترک کنید”. اما ترک کردن به این راحتی‌ها نیست. در مورد یک فرد معتاد به مواد مخدر هم شرایط مشابه است. آن‌ها دائما می‌شنوند که “فقط کافی است که مواد را کنار بگذارید.” اما توجه داشته باشید که همواره گفتن این جملات بسیار آسان‌تر از انجام دادن و عملی کردن آن‌ها است.”
متیو به واقعیت‌های موجود در رابطه با اعتیاد واقف است. او 14 سال معتاد به هروئین بوده است. وی معتقد است که سوء مصرف مواد مخدر، اعتیادی که از دوران کودکی به غذا خوردن داشته را برای مدتی پنهان کرده است. غذا خوردن بیش از حد هم نوعی اعتیاد است. او می‌گوید هنگامی که مصرف هروئین را کنار گذاشته و آن را با لگد از زندگی خود بیرون انداخته است، اعتیاد به غذا خوردن به او بازگشته و مقوله اعتیاد به نحوی انتقام خود را از او گرفته است.
مادرش، دبی آندروود، می‌گوید که اکنون بیشتر از زمانی که متیو به مواد مخدر اعتیاد پیدا کرده بود، نگران سلامتی اوست. او هر روز برایم پیام «صبح بخیر مامان» می‌فرستد تا خیال من راحت شود که حالش خوب است. احساسی که من تجربه می‌کنم از جنس نگرانی مادرانی است که یک فرزند معتاد به مواد مخدر دارند. آن‌ها دائما با این نگرانی دست و پنجه نرم می‌کنند که شاید این دوز مواد مخدری که فرزندشان مصرف می‌کند، آخرین دوز مصرفیشان باشد…”
اعتیاد به غذا، به طور گسترده در بحث‌های روز بسیاری از محافل پزشکی مفهوم پذیرفته شده‌ای نیست.
در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) این بیماری به عنوان سویه‌ای از اعتیاد ذکر نشده است. اما با این حال، بحث‌های موجود در خصوص اینکه آیا افرادی مانند متیو به غذا اعتیاد جسمانی دارند یا خیر، روز به روز در حال افزایش است.
دکتر اشلی گیرهارت، یک رهبر جهانی در حوزه مطالعات بر روی اعتیاد به مواد غذایی است. او که دانشیار روانشناسی در دانشگاه میشیگان است، اولین ابزار تشخیصی موجود در این حوزه را تهیه کرده و نام آن را مقیاس اعتیاد به مواد غذایی Yale گذاشته است. این مقیاس از پرسش‌نامه‌های مورد استفاده در تشخیص سایر اعتیادها مانند الکل، دخانیات و مواد مخدر استفاده می‌کند.
گیرهارت به خبرگزاری W5 می‌گوید: “ما به راهکارهای مربوط به تشخیص انواع اعتیادهای دیگر نگاهی انداختیم. و خب قصد داشتیم تا آن نشانه‌های رفتاری اعتیاد را به مصرف غذاهای فرآوری‌شده و تحریک‌کننده مغز تعمیم دهیم.»
نشانه‌های اعتیاد به غذا عبارتند از: هوس شدید، از دست دادن کنترل، ناتوانی در دست نگه‌داشتن و متوقف ساختن خود، علیرغم آگاهی از تأثیرات منفی موجود و تمایلات تحریک‌کننده. گیرهارت با استفاده از این مقیاس، تخمین می‌زند که 15% از مردم آمریکای شمالی نسبت به غذا اعتیاد جسمانی دارند.
تحقیقات او انواع خاصی از غذاهایی را که در برخی افراد اعتیادآور است را مشخص می‌سازد. این غذاها عبارتند از: پیتزا، سیب‌زمینی سرخ‌شده، چیزبرگر، شکلات، چیپس سیب‌زمینی، کوکی‌ها و بستنی. وجه مشترک تمامی این مواد غذایی این است که همگی آن‌ها فاقد مواد مغذی بوده و به شدت فرآوری می‌شوند، درست مانند سایر مواد اعتیادآور همچون سیگار.
او می‌گوید: “در غذاهای مصرفی همه ما مقداری نیکوتین وجود دارد. نیکوتین در سیب‌زمینی و بادمجان نیز وجود دارد. اما این ماده زمانی اعتیادآور می‌شود که شما نیکوتین موجود در مواد گوناگون را استخراج کنید، برای تصفیه آن هزاران ماده شیمیایی دیگر به آن بیافزایید و در نهایت آن‌ها را به موادی که برای مغز تحریک‌کننده و لذت‌بخش است، تبدیل کنید.”
گیرهارت می‌گوید که همین امر در مورد فست فودهای بسیار فرآوری شده نیز صادق می‌باشد. او با استناد به اسکن‌های مغزی می‌گوید که اثرگذاری این غذاها بر مغز مشابه تاثیری است که مصرف مواد مخدر و داروهای غیرمجاز بر آن می‌گذارد و دقیقا همان نواحی را فعال می‌کند.
منتقدان این تئوری بر این عقیده‌اند که غذا نباید به عنوان یک ماده اعتیادآور در نظر گرفته شود زیرا هیچ گونه ریسک بالا و یا خطر واضحی برای قطع و یا مصرف بیش از حد آن وجود ندارد.
برای متیو که اعتیاد به مواد مخدر را تجربه کرده است، هیچ گونه بحثی وجود ندارد. او درباره زمان‌هایی که غذا می خورد این طور توضیح می‌دهد. که: “برای من غذا خوردن همچون دسترسی به یک منبع سرخوشی بزرگ است. لذت آن طوری است که انگار هروئین را مستقیما به رگ‌هایم تزریق کرده باشم. روی صندلیم می‌نشینم، تزریقم را انجام می‌دهم و از آن لذت می‌برم؛ همین کار را عینا با غذا نیز انجام می‌دهم.»
غذاها و نوشیدنی‌های مخصوص تعطیلات در کانادا
خوراکی‌هایی که شما را بد اخلاق می‌کنند
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: سی‌تی‌وی نیوز
