فیلم داستان هایی که می گوییم یک فیلم مستند کانادایی خوش ساخت است. کارگردانش برای ما ایرانی‌ها شناخته شده است. بسیاری از هموطنان عزیزم سریال “قصه های جزیره (با نام اصلی: جاده ای به اونلی Road to Avonlea) را هنوز به یاد دارند. سارا پلی «Sarah Polley» بازیگر نقش اصلی آن سریال محبوب نویسنده و کارگردان این فیلم مستند تحسین شده است.
این بازیگر، کارگردان کانادایی ۳۸ ساله متولد تورنتو است و در خانواده ای هنرمند بزرگ شد. مادر و پدر او هر دو بازیگر بودند (گرچه این نسبت خانوادگی در فیلم به چالش کشیده می شود). در واقع سابقه بازیگری سارا پلی بسیار پر تعدادتر از سابقه فیلمسازی اوست. او با فیلم “داستانهایی که ما می گوییم” برنده جایزه بزرگ صد هزار دلاری جشنواره “Toronto Film Critics Association” شده است.
دیدن فیلم مستند شاید برای خیلی از تماشاگران سینما کار راحتی نباشد. مخصوصا برای مخاطبینی که به دنبال گره داستان و قهرمان و کشمکش هستند. ولی به جرات می توانم بگویم این فیلم مستند حتی تماشاگر معمولی سینما را نیز با خود همراه می کند. انتخاب سوژه بکر و ساده و قابل باور و ساختار پر کشش و کنجکاوی برانگیز در کنار صداقت و روراستی باور نکردنی فیلم باعث می شود مخاطب فراموش کند که در حال تماشای یک فیلم مستند ۱۱۰ دقیقه ای است.
در همان ابتدای فیلم برای بیننده کمی عجیب است که چگونه یک بازیگر سینما تصمیم می گیرد از خصوصیترین روابط خانوادگی خود فیلم بسازد؟ دغدغه ساخت بیوگرافی همیشه یک وسوسه خطرناک برای فیلمسازان است، چون قدم زدن در این حیطه مانند راه رفتن روی لبه یک تیغ بسیار سخت و پیچیده است. معمولا این نوع روایتها به ورطه احساسات و سطحی نگری سقوط می کنند. امتیازی که باعث شده این فیلم در امان بماند، ایده های ناب سارا پلی در هدایت و مدیریت اتفاقات دراماتیک فیلم است. خط روایت فیلم در عین حال که خیلی رمانتیک و احساسی است، گاهی اوقات خیلی منطقی و قابل درک هم می شود. بازی کردن کارگردان در دو سوی مرز منطق و احساس مخصوصا وقتی در مورد خانواده خود فیلم میسازد واقعا ستودنی است.
تمامی لحظات فیلم داستان هایی که می گوییم پر کشش از آب درآمده و بیننده هر لحظه با یک غافلگیری جدید روبرو می شود. داستان و فیلمنامه کاملا بر اساس مدل کلاسیک داستان پردازی دارای نقاط اوج، گره و داستانک های کوچک است.
و جالبتر آنکه شخصیتهای فیلم هم (که همگی از اقوام درجه یک کارگردان و آشنایان نزدیک او هستند)، در روند روایت شوکه هستند و غافلگیر می شوند. شاید این یکی از جسورانه ترین اتوبیوگرافی های تاریخ سینما باشد. خود سارا پلی هم در سکانسی از فیلم اذعان می کند که روایت رازهای خصوصی خانواده خجالت آور است!
نقش اصلی داستان فیلم در واقع مادر سارا پلی است که سالها پیش فوت کرده. شخصیتی که در ابتدای فیلم همه او را مادر و همسری یکرو و صادق می پندارند ولی به مرور شخصیت پیچیده و پر راز و رمز او مخاطب را حیرت زده می کند. آخرین پلان فیلم هم یک شوک پایانی و دوست داشتنی است که ترجیح می دهم خود شما ببینید و لذت ببرید.
بازسازی های استادانه و باورپذیر و ترکیب آنها با تصاویر واقعی، فاش کردن رازها و شنیدن اعترافهای عجیب آنقدر دیدن این فیلم را لذت بخش می کند که می توان گفت این فیلم یکی از بهترینهای تاریخ سینمای کاناداست.
مطالب مرتبط توصیه شده:
فیلم کانادا: هنوز مال من (Still Mine)
فیلم کانادا: مروری بر تاریخ سینمای کانادا
