تاریخچه چراغ‌های راهنمایی
چراغ‌های راهنمایی در سال 1868 پیش از اختراع اتومبیل و در زمانی که ترافیک شامل چهارپایان، واگن‌ها، کالکسه‌ها و عابران می‌شد طراحی و در لندن نصب شد. این چراغ‌ها در ابتدا از دو فانوس گازی قرمز به معنای توقف و سبز به معنای احتیاط توسط مهندس راه‌آهن به نام «جی پی نایت»، ساخته شده بود. البته این چراغ راهنمایی یک سال بعد در ژانویه 1869 منفجر شد و مامور پلیسی که مشغول روشن کردن آن بود را به شدت مجروح کرد.
با این حال، اولین چراغ راهنمایی نسل جدید که به چراغ‌های راهنمایی امروزی شبیه‌تر است، بعد از اختراع اتومبیل و به همت یک مامور پلیس راهنمایی و رانندگی در شهر دیترویت ساخته شد. او این چراغ را با الهام از چراغ کنترل خط ریل راه آهن که از گذشته به چراغ‌های برقی خودکار مجهز شده بودند، طراحی کرد. این چراغ با سه فانوس قرمز، نارنجی و سبز از چراغ‌های کنترل خطوط ریلی ساخته شد و در یک تقاطع در دیترویت نصب شد. جالب است بدانید که کمی بعد از آزمایش‌های موفقیت‌آمیز این چراغ، 15 تقاطع این شهر ظرف کمتر از یک سال به چراغ راهنمایی مجهز شد.
با این وجود، از آنجایی که چراغ راهنمایی در قرن بیستم همچنان سیستم و الگوهای زیادی داشت و منجر به بروز مشکلات متعددی برای رانندگان می‌شد، اداره بزرگراه‌های فدرال در سال 1935 تصمیم گرفت با معرفی راهنمای جامع و کامل دستگاه‌های کنترل ترافیک برای تمام علائم راهنمایی و رانندگی یک سیستم واحد تعیین کند و از تمام مسئولان خواست تا در چراغ‌های راهنمایی از سه رنگ قرمز، زرد و سبز استفاده کنند.
تاریخچه رنگ‌های چراغ راهنمایی
همانطور که پیش از این گفتیم، چراغ راهنمایی قبل از اینکه برای اتومبیل‌ها مورد استفاده قرار بگیرند، برای قطارها مورد استفاده قرار می‌گرفتند. شرکت‌های راه آهن در آن زمان از رنگ قرمز برای توقف، سفید برای حرکت و سبز برای احتیاط استفاده می‌کردند. با این حال، رنگ سفید مشکلات زیادی را به بار آورد. این رنگ در آن زمان ممکن بود به راحتی با ستاره‌های شب اشتباه گرفته شود و همین باعث شد تا رنگ سبز با آن جایگزین شود. در نهایت، از آنجایی که رنگ زرد به راحتی قابل تشخیص است، از آن برای احتیاط و جایگزین رنگ سبز استفاده شد و به همین دلیل هم چراغ‌های راهنمایی از همین رنگ‌ها استفاده کردند.
با این حال، جالب است بدانید که انتخاب رنگ قرمز در چراغ راهنمایی هم آنچنان بدون دلیل نبوده است. قرمز رنگی است که بیشترین طول موج را دارد. این بدان معناست که وقتی این رنگ از میان مولکول‌های هوا حرکت میکند، کمتر از رنگ‌های دیگر پخش می‌شود و به همین دلیل هم می‌توان آن را از فاصله دورتری دید.
رنگ زرد در چراغ راهنمایی در مقایسه با رنگ قرمز طول موج کوتاه‌تری دارد، اما از رنگ سبز بلندتر است. این بدان معناست که رنگ قرمز در دورترین فاصله، زرد در فاصله میانی و سبز در کمترین فاصله ممکن قبل مشاهده هستند. البته که به گفته برخی از افراد این مسئله ممکن است کاملا تصادفی باشد. به همین دلیل هم واقعا مشخص نیست که آیا این رنگ‌ها واقعا از چراغ‌های قطار نشات گرفته یا به طور مثال از ارتباط رنگ سبز با طبیعت و یا رنگ قرمز با خون می‌آیند.
البته باید اضافه کنیم که رنگ زرد هم زمانی به عنوان یکی از علائم توقف استفاده می‌شد. از آنجایی که دیدن تابلوهای قرمز راهنمایی در دهه 1900 در مناطق کم نور بسیار سخت بود، برخی از تابلوهای توقف از رنگ زرد استفاده می‌کردند. اما در نهایت از آنجایی که رنگ زرد در تمام ساعات روز به خوبی دیده می‌شود، برخی از علائم راهنمایی و رانندگی و اتوبوس‌های مدرسه همچنان از این رنگ استفاده می‌کنند و سایر تابلوهای راهنمایی به رنگ قرمز اکتفا کرده‌اند.
بنابراین، از این به بعد زمانی که بی‌صبرانه پشت چراغ راهنمایی مجبور به صبر بودید، عصبانی نشوید. به قوانین و آداب رانندگی توجه کنید و مطمئن باشید که این قوانین در نهایت برای حفظ جان شما هستند.
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا و اخبار مهاجرت کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوی
منبع: آردی
