زیردریایی‌هایی که از دام خطرناک تایتانیک نجات پیدا کردند

زیردریایی تایتان آخرین طعمه‌ای است که مشهورترین کشتی غرق شده جهان، تایتانیک آن را در دام خود کشیده است.

4/5 - (1 امتیاز)

لینک کوتاه :

غرق شدن زیردریایی تایتان در طول سفر گردشگری خود برای بازدید از کشتی تایتانیک، چالش‌هایی را در مورد ایمنی زیردریایی‌ها ایجاد کرده است.

از بین ۱۰ زیردریایی جهان که می‌توانند به عمق ٤ هزار متر یا بیشتر برسند، زیردریایی تایتان متعلق به شرکت اکتشافاتی اوشن گیت، تنها زیردریایی بود که توسط هیچ نهاد نظارتی تایید نشده و توسط دو متخصص این صنعت هشدارهایی را دریافت کرده بود. علاوه بر این یکی از کارمندان ارشد این شرکت نیز گفته بود که این زیردریایی ممکن است ناامن باشد.

با این حال، مهم نیست که یک وسیله نقلیه چقدر قابل اعتماد و ایمن باشد، در هر صورت غواصی در چنین اعماقی از اقیانوس همیشه خطرناک است. حداقل سه سفر قبلی به تایتانیک نیز شرایطی داشتند که می‌توانست به قیمت جان خدمه تمام شود.

گیر کردن لای بقایای تایتانیک

«دکتر جو مک اینیس»، مشاور تیمی که تایتانیک را مجدداً در سال ١٩٨٥ کشف کرد و پزشک زیردریایی کانادا در سال ١٩٩١ که یک اکسپدیشن مشترک کانادایی-روسی-آمریکایی را در آنجا رهبری کرد، در چندین غواصی در این نقطه شرکت کرده است.

گروه IMAX علاوه بر انجام مطالعات بیولوژیکی و زمین شناسی بر روی کشتی غرق شده، قصد داشت تا تصاویری از لاشه کشتی را نیز در فیلم IMAX ضبط کند و در نهایت فیلم آنها مبنایی برای فیلم مستند تایتانیک در سال ١٩٩٥ شد.

دو زیردریایی میر روسی در طول این اکسپدیشن ١٧ فرود انجام داده و در آخرین مورد به یک مشکل واقعی برخورد کردند.

زیردریایی مک اینیس در چرخ‌خانه، در همان نقطه‌ای که کاپیتان ادوارد اسمیت ممکن است در هنگام غرق شدن تایتانیک در زیر امواج در آن مکان ایستاده باشد، روی کشتی قرار گرفت. وقتی خدمه فیلمبرداری را تمام کردند و سعی کردند از روی سکو بلند شوند، متوجه شدند که در چیزی گیر کرده‌اند.

پس از لحظاتی وحشتناک و حبس نفس‌ها در سینه، آنها از زیردریایی دوم میر کمک خواستند. مسئول پیمایش زیردریایی دوم توانست ببیند که بخش فرود سمت چپ آنها زیر انبوهی از سیم‌ها، احتمالاً کابل‌های تلفن که زمانی به داخل چرخ‌خانه منتهی می‌شد، لیز خورده و آن‌ها را راهنمایی کرد که چگونه از پیچ و تاب‌ سیم‌ها خارج شوند.

مک اینیس در مصاحبه‌ای با رادیو تایمز گفت: «ما به راننده زیردریایی دوم دسترسی داشتیم و همین قابلیت نجات را برای ما فراهم کرد و ما در این اکتشاف بسیار خوش شانس بودیم.»

نفس‌های پایانی مسافرین زیردریایی گمشده تایتان

تمام شدن باتری در عمق اقیانوس

فیلمبرداری فیلم دیگری از کشتی غرق شده نیز منجر به تجربه‌ای نزدیک به مرگ برای کارگردان «جیمز کامرون» شد.

کامرون در پاییز ١٩٩٥ در حین فیلمبرداری برای فیلم پرفروش خود تایتانیک، که در سال ١٩٩٧ منتشر شد، چندین سفر به سمت لاشه کشتی غرق شده انجام داد. در سومین فرود خود همراه با راننده زیردریایی «دکتر آناتولی ساگالویچ» و یک مهندس روسی با طوفان شن غیرمنتظره‌ای در کف اقیانوس مواجه شدند.

کامرون در سال ٢٠٠٩ در کتاب بیوگرافی خود به نام «آینده‌نگر» نوشته نویسنده ربکا کیگان اینطور به یاد می‌آورد: «آناتولی گفت «اوه، نه»، و این چیزی است که هرگز دوست نداری از زبان راننده زیردریایی بشنوی و ما برای لحظه‌ای چشمانمان را بسته و تا حد ممکن روی هم فشار می‌دادیم.»

مواجهه با جریان‌های آبی و شنی قوی، منبع تغذیه زیردریایی را از بین برده و تقریباً باتری آنها تمام شده بود. آنها بلافاصله ماموریت را متوقف کردند، اما در هشتاد پا بالاتر از بستر دریا، انگار به سقفی برخورد کرده بودند. بالا آمدن زیردریایی متوقف شد و آنها مجددا به کف اقیانوس فرو رفتند.

آنها نیم ساعت در تاریکی مطلق و دمای نزدیک به انجماد نشستند تا قبل از تلاش مجدد، به باتری خود استراحت دهند، اما برای بار دوم نیز در ارتفاع هشتاد فوتی متوقف شدند. آنها در یک جریان رو به پایین ناشی از جریان آب بر روی کشتی غرق شده گرفتار شدند. با این حال، خوش شانسی آنها این بود که هر بار که جریان آنها را به سمت پایین می‌راند، آنها را کمی دورتر از تایتانیک رها می‌کرد.

در سومین تلاش خود، آنها نفس خود را حبس کرده و به هشتاد فوتی رسیدند و در نهایت به بالا رفتن ادامه دادند و پنج ساعت بعد به سطح آب رسیدند.

حواشی مربوط به زیردریایی گمشده تایتان همچنان ادامه دارد

جریان‌های دریایی غافلگیرکننده

«مایکل گیلن» با وجود ترس از آب، هنگامیکه در سال ٢٠٠٠ برای غواصی در آنجا دعوت شد، نتوانست این فرصت را از دست بدهد چراکه می‌توانست اولین گزارشگری باشد که در ٨٨ سال گذشته از کشتی تایتانیک بازدید کرده بود.

راننده زیردریایی«ویکتور نیشتا»، گیلن و شریک غواصی‌اش را به یک تور یک ساعته بازدید از لاشه کشتی برد، اما زمانی که زیردریایی از میدان زباله بین قسمت جلویی و عقبی کشتی عبور کرد، گیلن متوجه شد که سرعت آنها در حال افزایش است. آنها نیز مانند تجربه کامرون، در یکی از جریان‌های غیرقابل پیش بینی اعماق دریا گرفتار شدند.

گیلن در کتابش «باور کردن، دیدن است» می‌گوید: «یک ثانیه بعد، بخش زیرین زیر دریایی ما به ملخ تایتانیک برخورد کرد. من شوک حاصل از برخورد را احساس کردم؛ تکه‌هایی از بقایای قرمز و زنگ‌زده روی زیردریایی ما افتاند و دید من از دریچه‌ی روزنه شیشه‌ای را مسدود کردند.

این زیردریایی در محفظه پروانه غول‌پیکر کشتی، محکم گیر کرده بود. در حالی که «نیشتا» کشتی را مانند ماشینی که در گل فرو رفته به جلو و عقب تکان می‌داد، گیلن با خود فکر کرد: « پس قرار است زندگی تو این چنین به پایان برسد.»

بعد از تقریباً یک ساعت سپری کردن زمان در سکوت شدید، یک تغییر ناگهانی در وضعیت زیرین زیردریایی ایجاد شد. صداهای موتور متوقف شد و زیردریایی دوباره احساس بی‌وزنی کرد.

گیلن به صورت آزمایش می‌پرسد که «اوکی شد»؟ و نیشتا پوزخندی می‌زند که «بله، مشکلی نیست!»

مثل قرار گرفتن در ماشین ظرفشویی

در سال ٢٠٠٥، کاوشگر فرانسوی فعال در حوزه اعماق دریا، «پل هانری نرگئولت»، یکی از پنج مردی که در زیردریایی تایتان جان باختند، در نامه‌ای سرگشاده به باب بالارد کاشف کشتی غرق شده تایتانیک نوشت:

«به واسطه تجربه یازده ساله‌ام در غواصی به سمت تایتانیک، می‌توانم به شما اطمینان دهم که کف اقیانوس و اطراف منطقه کشتی غرق شده مکان آرامی نیست. اغلب اوقات بیشتر شبیه ماشین ظرفشویی است.»

بین جریان‌های نامنظم، نبود گرما و نور روز، و بدنه زنگ زده خود کشتی، و کابل‌هایی که در تاریکی هستند تا کشتی‌های عبوری را به دام بیاندازد، رفتن به سمت تایتانیک همیشه یک پیشنهاد خطرناک است.

در ماه‌های آینده، بدون شک تحقیقی در مورد اشتباهات زیردریایی تایتان انجام خواهد شد، اما اگرچه می‌توانیم خطرات آن را کاهش دهیم، بازدید از اعماق اقیانوس، یکی از معدود مکان‌هایی است که سفر به آن هرگز کاملاً ایمن نخواهد بود. این نقطه برای ورود انسان‌ها آنچنان مهمان نواز نیست.