خدمه کشتی سانچی ١٦ دی سال ٩٦ بود که در اقیانوس سوختند و به قعر دریا رفتند.
٣٢ سرنشینی که فقط پیکر سه نفر از آن‌ها به وطن بازگشت. حالا پس از گذشت چهار سال از آتش گرفتن و غرق شدن نفتکش سانچی، خانواده خدمه این کشتی هنوز به بازگشت آن‌ها امیدوارند.
پرونده هنوز باز است!
به گزارش رسانه هدهد کانادا، هنوز این پرونده باز است و مسیر خودش را طی می‌کند. چهار سال، چهار سالی که برای خانواده‌ها به اندازه یک عمر بود.
آن‌ها بعد از این همه سال باز هم منتظرند که مسافرشان از در وارد شود، آن‌ها را بغل کند و بگوید که چقدر دلتنگ‌شان بوده است. حادثه برای آن‌ها تمام نشده است.
خانواده‌های قربانیان کشتی غرق‌شده سانچی سال‌هاست که منتظرند تا عزیزشان برگردد و آنقدر به زنده‌بودن خدمه کشتی سانچی اطمینان دارند که با تلاش و دوندگی زیاد توانستند گواهی فوت آن‌ها را باطل کنند.
اکنون تنها خواسته آن‌ها این است که نشانه‌های زنده‌بودن را پیگیری کنند.
اشک می‌ریزند و از اینکه کسی به فریادشان نمی‌رسد و هیچ‌کس به سرنخ‌های حیات اهمیتی نمی‌دهد، گله دارند.
در این مدت شرکت ملی نفتکش ایران به عنوان متولی اصلی، پیگیری‌های لازم را انجام داد؛ از اقدامات حقوقی این حادثه گرفته تا بررسی دسترسی به لاشه آن نفتکش عظیم که در عمق ١٢٠ متری دریای چین آرام گرفت.
رسیدگی به خانواده‌های دریانوردان سانچی هم بخش دیگری از اقدامات این مجموعه بود. بعضی از خانواده‌ها اما هنوز هم دل‌هایشان در سانچی جا مانده و چشم به راه خبری از آن سوی آب‌های چین هستند. قاطعانه از زنده‌بودن این مردان حرف می‌زنند و حتی یک درصد هم به مرگ اعتقادی ندارند.
خانواده‌های چشم انتظار
عبدالله عبداللهی، پدر سجاد عبداللهی یکی از خدمه کشتی سانچی، که معتقد است فرزندش زنده است در این رابطه گفت:
چندین‌بار با ما و چند خانواده دیگر با پیش‌شماره‌های کشورها مختلف تماس‌های مشکوک گرفته شد.
گاهی اوقات کسی حرف نمی‌زد. گاهی اوقات هم فردی انگلیسی‌زبان به ما می‌گفت که فرزندمان زنده است و از او خواسته که با خانواده‌اش تماس بگیرد و خبر بدهد. این تماس‌ها تا مدت‌ها ادامه داشت. هرازگاهی این تماس‌ها برقرار می‌شد، اما وقتی پیگیری کردیم، ترتیب اثر داده نشد و پیگیری‌های ما هم به نتیجه نرسید. وقتی می‌گوییم آن‌ها زنده‌اند کسی به حرف‌مان توجهی نمی‌کند. هیچ کدام از این نشانه‌ها را پیگیری نمی‌کنند.
ثریا حسینی، مادر پوریا عیدی‌پور پسر ٢٢ ساله‌ای که روی کشتی سانچی سرنوشتش نامعلوم شد نیز در این رابطه گفت:
من ٢٢ سال برای پسرم زحمت کشیدم و فقط ٢٢ روز او را به شرکت نفت امانت دادم. حالا دیگر از او خبری نیست.
برخی نیز مانند پدر حسین جهانی که با همسرش ساقی فعال روی سانچی قربانی شدند، مرگ عزیزانشان را پذیرفته‌اند ولی امیدوارند که جسدی از آن‌ها برای سوگواری و خاکسپاری داشته باشند و در این رابطه گفت: دل‌مان خون است ولی می‌دانیم که آن‌ها مرده‌اند. پسرم عاشق کارش بود. با همسرش روی کشتی سفر می‌کردند.
وی افزود: با اینکه می‌دانیم مرده‌اند، ولی می‌خواهیم که حداقل یک اثری از فرزندم و عروسم به ما بدهند. بقایایی از جسدشان را تحویل دهند. کاش کسی برود و جست‌وجو کند تا ما هم بتوانیم جسدی داشته باشیم. بتوانیم سر مزار عزیزمان برویم و کمی آرام بگیریم.
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا و اخبار مهاجرت کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: ایسنا
