معرفی فیلم Perfect Strangers
فیلم «غریبه‌های تمام و کمال»، با عنوان انگلیسی Perfect Strangers و عنوان اصلی Perfetti Sconosciuti محصول سال ۲۰۱۶ و ساخته پائولو جنووسی است.
گابریل گارسیا مارکز می‌گوید: «همه سه زندگی دارند» عمومی، خصوصی و مخفی.
Perfect Strangers نیز همین مفهوم را در بر دارد. فیلم Perfect Strangers درامی ایتالیایی با ریتم تند و پر دیالوگ است که در ۹۰ دقیقه، جهنمی از دروغ و قضاوت را پیش چشمتان علم می‌کند.
فیلم برنده جوایز بسیاری از جمله جایزه بهترین فیلم دیوید دی دوناتلو نیز شده است. ایده اولیه فیلم آن‌قدر جذاب و وسوسه‌انگیز بوده که نسخه‌های اسپانیایی و یونانی آن نیز تولیدشده‌اند.
داستان از این قرار است که هفت دوست خانوادگی (سه زوج و یک تازه جدا شده) برای شام دور هم جمع شده و دست به بازی دیوانه‌واری می‌زنند. آن‌ها در دفاع از اینکه هیچ چیز برای مخفی کردن از همسران و دوستان خود ندارند، قبول می‌کنند که در طول شام، تلفن‌های همراه خود را روی میز بگذارند و هر تماس دریافتی، پیام و ایمیل را برای سایر افراد علنی کنند. غافل از آن که هیچ چیز بعد از این مهمانی مثل قبل از آن نیست و نخواهد شد. جالب اینجاست که در طول مهمانی در بیرون از خانه پدیده‌ی خسوف در حال اتفاق افتادن است. پس زمینه خسوف یک احساس سورئال و پیشگویی کننده را برای کل ماجرا فراهم می‌کند.
ناگفته پیدا است که با درامی پرفرازونشیب، پر از شیطنت، سوءتفاهم‌های خنده‌دار و حقیقت‌های تلخ رو به رو خواهیم بود. در سه چهار دقیقه ی پایانی تلنگری تلخ به بیینده وارد میشود و فیلم به طور مرموزی پایان آن را به اوایل فیلم ربط میدهد.
عنوان فیلم Perfect Strangers عنوان با مسمایی است.
زن و مردهایی که به واسطه‌ی پیوند زناشویی و فرزندان‌شان باید چیزی را از هم پنهان نکنند به غریبه‌ترین غریبه‌ها بدل می‌شوند و مخاطب را به این فکر وا می‌دارند که آیا هر زن و مردی لااقل یک بار در زندگی مشترک‌شان قلب‌شان را در گروی دیگری گذاشتند یا خیر. آیا عشق افلاطونی به معنای دیدن تام و تمام معشوق وجود دارد یا همچون خیلی چیزهای دیگر افسانه‌ای بیش نیست. غریبه‌های تام و تمام رازهای خانوادگی را افشا می‌کند، همه را مقصر نشان میدهد ولی سه زوج مقصرتر و آن مرد تک نفره حسابش از بقیه پاک‌تر است.
بازیگران فیلم Perfect Strangers از شروع تا پایان آن در یک محیط تک لوکیشنی بازی می‌کنند اما فیلمنامه‌ی جذاب و بازی آن‌ها فیلم را تک بعدی و تکراری نمی‌کند.
هرچند پایان‌بندی فیلم، مبهم و گنگ است، اما در آخر، با وحشت به گوشی موبایل خود خیره می‌شوید و از خود میپرسید:
آیا من هم مانند شخصیت‌های اصلی فیلم، شجاعت بازگو کردن رازهای مگوی «جعبه سیاه زندگی‌ام» [که همان گوشی همراهم است] را دارم!؟
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
