شاید بد نباشد که برای اتخاذ تصمیمات بزرگ مرتبط با پول، چند قانون کلی را در ذهن داشته باشیم. یکی از این هزینه‌ها و خریدهای بزرگ در زندگی، مربوط به خرید مسکن می‌شود. اما از کجا بدانیم که آمادگی خرید یک خانه را داریم؟ چه زمانی پول کافی برای پیش پرداخت داریم؟ چه زمانی بانک وام مسکن ما را تایید می‌کند؟ ۳ قانون زیر را در نظر گرفته و خودتان تصمیم‌گیری کنید.
۱.حداقل ۲۰٪ پیش پرداخت را در اختیار داشته باشید
توجه داشته باشید که هدف لزوماً پرداخت ۲۰ درصد پیش پرداخت نیست. ایده اصلی این است که شخصی که درآمد یا آینده‌نگری پس‌انداز پول برای جمع آوری ۲۰ درصد از قیمت خرید مسکن مورد نظرش را ندارد، نمی‌تواند خانه بخرد: چرا که خطر افتادن در چرخه تمام نشدنی بدهی بیش از حد به او نزدیک است. به عنوان مثال، شرکت وام و مسکن کانادا (CMHC) تخمین می‌زند که افزایش نرخ بهره منجر به افزایش ۲۰ تا ۴۰ درصدی اقساط پرداخت‌های وام مسکن در سال‌های آینده خواهد شد.
آنهایی که پس‌اندازی را در اختیار دارند، گزینه‌هایی پیش رو خواهند داشت: کسانی که پس‌انداز کافی را داشته باشند می‌توانند از دارایی‌های خود استفاده کرده و نرخ‌های بالاتر اقساط مسکن را بپردازند، سایر هزینه‌های خاص خود را نیز تقبل کرده یا حتی میزان وام دریافتی خود را کاهش دهند.
اما کسانی که پس‌انداز ندارند در خطر این هستند که مجبور شوند سبک زندگی خود را به شدت تغییر داده و در نتیجه در سختی بیافتند.
به هر حال، مطمئن شوید که قبل از شروع فرآیند مهم‌ترین خرید زندگی خود، ذخیره مالی داشته باشید. به خصوص اینکه که با افزایش نرخ‌ها، سال‌هایی که می‌توانستید به راحتی از اعتبارات بانک‌ها استفاده کنید، پشت سر گذاشته شده است. پول مانند اکسیژن است و زمانی که شروع به تمام شدن می‌کند، اهمیت آن را متوجه خواهید شد.
۲.برنامه ریزی کنید که حداقل ۱۰ سال در خانه مورد نظر زندگی کنید
تغییر محل زندگی علاوه بر صرف انرژی و زمان، هزینه‌بر و گران است. کمیسیون دلال املاک، هزینه‌های بسته‌بندی، بار زدن وسایل، هزینه‌های جابجایی … ما در مورد ده‌ها هزار دلار مبالغ اجتناب‌ناپذیر صحبت می‌کنیم. همچنین بازار املاک و مستغلات برای مدت طولانی بسیار راکد بوده و از نظر تاریخی نیز سال‌های سختی را تجربه کرده است که همین امر می‌تواند هشدار دهنده باشد. به همین دلیل است که باید برای حداقل یک دهه زندگی در خانه خود برنامه‌ریزی کرد.
۳.قانون ۲۸/۳۶ را رعایت کنید
قانون ۲۸/۳۶ که اغلب توسط بانک‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، بیان می‌کند که هزینه‌های مسکن نباید از ۲۸ درصد درآمد ناخالص ماهانه یک خانوار تجاوز کند، یا اینکه کل پرداختی بدهی خانوار نباید از ۳۶ درصد درآمد ناخالص ماهانه بیشتر شود.
واضح است که زوجی که میانگین درآمد ناخالص آنها در کبک ۶ هزار و ۷۵۰ دلار در ماه (یا ۸۱ هزار دلار در سال) است، نباید بیش از هزار و ۹۰۰ دلار برای مسکن خرج کنند.
این قانون می‌گوید که این زوج می‌توانند در مجموع تا ۳۶ درصد از درآمد ناخالص خود را صرف بازپرداخت بدهی کنند که شامل وام مسکن، بدهی دانشجویی، بدهی خودرو، بدهی کارت اعتباری و غیره می‌شود. برای ادامه مثال، زوجی که ۶ هزار و ۷۵۰ دلار در ماه درآمد دارند، اگر بدهی دیگری نداشته باشند، می‌توانند تا ۲ هزار و ۴۳۰ دلار برای وام مسکن خود خرج کنند.
آیا واجد شرایط این قانون نیستید؟ یکی از راه‌حل‌ها جمع آوری پس‌انداز برای پیش پرداخت بیشتر است که باعث کاهش بدهی شما در زمان خرید می‌شود. همچنین می‌توانید قبل از خرید مسکن بدهی‌های خود را صاف کنید، چرا که این امر می‌تواند به شما در مورد قانون ۲۸/۳۶ کمک کند.
اینها ضوابط هستند نه قوانین. می‌توانیم آنها را دنبال کنیم یا می‌توانیم مانند بسیاری از همسایه‌ها، همکاران و آشنایان خود عمل کنیم. حداکثر بدهی را برای خود تعریف کنیم و سپس دائما در انتظار باشیم تا شرایط مالی‌مان بهتر شود. انتخاب با خود ماست. در ضمن بدانید که اجاره مسکن و خانه هیچ اشکالی ندارد.
«لاپرس» در پایان این گزارش می‌گوید: شاید شما با سخنان زن جوان خوداشتغالی که هفته گذشته با او مصاحبه کردیم موافق باشید، او اکنون ۳ هزار دلار در ماه برای پرداخت وام مسکن آپارتمان خود در مقایسه با ۲ هزار دلار سال گذشته، هزینه پرداخت می‌کند. وی می‌گوید: «با نگاهی به گذشته، متوجه می‌شوم که همچنان در حال پرداخت قسط ماهیانه هستم. مستاجر بودن آن قدرها هم بد نیست.»
- عضویت در کانال تلگرام رسانه هدهد کانادا
- اخبار روز کانادا و اخبار مهاجرت کانادا را در رسانه هدهد دنبال کنید
- هم اکنون شما هم عضو هفته نامه رسانه هدهد کانادا شوید
منبع: لاپرس
